Αποκλειστική συνέντευξη στις Δέσποινα Δημότση και Βαλέρια Μπουζούνη. Τεύχος 43, Απρίλιος 2024
H Κίρα Γρηγοριάδου είναι μαθηματικός εκπαιδευτικός και έχει καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Tο πρώτο της πτυχίο είναι από το Τμήμα Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Πάντα της άρεσαν τα ταξίδια και οι ξένοι πολιτισμοί, γι αυτό μετά το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Erasmus που πραγματοποίησε στη Πράγα, αποφάσισε πως θέλει να κάνει το δεύτερο πτυχίο της στο εξωτερικό. Η Φινλανδία την διάλεξε ως συνηθίζει να λέει διότι δεν πήρε ποτέ συνειδητά την απόφαση να φύγει για να μείνει μόνιμα στη Φινλανδία. Επειδή έχασε τις αιτήσεις για τα μεταπτυχιακά λόγω του ότι δεν ήταν έτοιμα τα χαρτιά αποφοίτησης της, αποφάσισε να αξιοποιήσει το χρόνο αυτό και να μάθει φινλανδικά. Μιλούσε τότε 4 γλώσσες και γενικότερα βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα την εκμάθησή τους. Μαθαίνοντας φινλανδικά με μια πολύ ενδιαφέρουσα μέθοδο μέσω από θεατρικό παιχνίδι, σε πολύ μικρό διάστημα ήδη μπορούσε να εξυπηρετήσει τις καθημερινές της ανάγκες σε αυτή τη γλώσσα.
Στη συνέχεια ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της στα Αγγλικά, καθώς και μετά έκανε αίτηση για τις Παιδαγωγικές Σπουδές στη φινλανδική γλώσσα. Την δέχτηκαν μετά από μια όχι και τόσο εύκολη διαδικασία και από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι της. Παράλληλα με το μεταπτυχιακό εργαζόταν και ως βοηθός προπονήτριας και έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της ως κύρια προπονήτρια πλέον έχει δίπλωμα πρώτου βαθμού προπονητή. Το ταξίδι αυτό ήταν αρκετά μεγάλο και επιμορφωτικό. Αυτή τη στιγμή εργάζεται σε ένα Δημόσιο Λύκειο στη Φινλανδία ως καθηγήτρια μαθηματικών και παράλληλα έχει κάτι δικό της με το Kira Edu με το οποίο τρέχει διάφορα προγράμματα όπως προγράμματα επιμόρφωσης καθηγητών με επισκέψεις στα φινλανδικά σχολεία, προγράμματα προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια στη Φινλανδία κτλ
ΔΔ: Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας παρότρυνε να διαλέξετε τον τομέα της εκπαίδευσης
ΚΓ: Όπως όλοι οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως όλα έρχονται από τα μακρινά παιδικά μας χρόνια, έτσι αρχίζω να πιστεύω ξεκινάει και αυτή την ιστορία. Το σχολείο για μένα ήταν το δεύτερό μου σπίτι. Ο παππούς μου ήταν φυσικός και η μαμά μαθηματικός, δλδ και οι δυο εκπαιδευτικοί αν και η μαμά μου ήταν σε άδεια ανατροφής όσο ήμουν εγώ μικρή. Είχα πάει ουκ ολίγες φορές στο σχολείο του παππού μου, είχα παρακολουθήσει μάθημα, είχα κάτσει με τα λυκειόπαιδα, τους μαθητές του, ειχα γράψει στο πίνακα και το κυριότερο είχα μπει στη σοφίτα/αποθήκη δίπλα στην τάξη του, στην οποία ήταν αποθηκευμένα όλα τα πράγματα για τα εργαστήρια. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται εκεί με τις ώρες και να παίζει με τη ζυγαριά όχι την ψηφιακή, αυτή την παλιά, την κλασσική, τη μαύρη με τα βαράκια και να ακούω τη φωνή του παππού μου από μέσα από την τάξη καθώς είχαμε πάντα ανοιχτή την πόρτα. Το αγαπημένο όμως ήταν το πρίσμα. Ακόμα θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε η διάθλαση του φωτός και με τι θαυμασμό κοίταζα το ουράνιο τόξο να ξεδιπλώνεται. Εδώ μπορώ να σας διηγηθώ και μια ιστορία. Όντας μαθηματικός, έχω ως δεύτερη ανάθεση το μάθημα της φυσικής. Μάλιστα έχω ολοκληρώσει και έχω κάνει όλα τα εργαστήρια (ενός χρόνου) στο μεταπτυχιακό μου στη Φινλανδία. Όταν έφυγε ο παππούς μου, αμέσως μετά την κηδεία του ξεκίναγα καινούργια ενότητα στη φυσική . Μαντεύετε ποια; Την οπτική! Ένα από τα δυσκολότερα μαθήματα στον τομέα της φυσικής στο μεταπτυχιακό με έναν όμως εξαιρετικό καθηγητή. Από την πρώτη στιγμή λάτρεψα αυτό το μάθημα. Θεωρώ και εδώ τη συμβολική του παππού μου, μεγάλη. Λόγω όλων των πειραμάτων με το φως που κάναμε όταν ήμουνα μικρή, καθώς και σίγουρα η αγάπη μου για τη φωτογραφία, η οποία ασυζητητί αποτέλεσε τη δεύτερη συνιστώσα. Βέβαια και αυτή σίγουρα εμπνεύστηκε και τον παππού μου με τον οποίο εμφανίζαμε μαζί τα αναλογικά φιλμ σε ένα τέρμα σκοτεινό δωμάτιο, καθώς και από τη μαμά μου η οποία λατρεύει τη φωτογραφία. Κάνοντας λοιπόν το μάθημα της οπτικής αμέσως μετά το θάνατο του πολυαγαπημένου μου παππού, το ερμήνευσα ως δώρο. Ένιωθα συνέχεια την παρουσία του μέσα στην τάξη, όταν δε έκανα τα πειράματα με το πρίσμα, την αντανάκλαση και τη διάθλαση, ένιωθα να στέκεται δίπλα μου και να χαμογελάει. Ήταν σαν να χαιρετηθήκαμε έτσι, σαν να μπόρεσα να συνειδητοποιήσω ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε πάντα ζουν στις καρδιές μας και μέσα από το έργο τους. Ήταν η ενότητα για την οποία πήρα απίστευτες κριτικές (στη Φινλανδία μετά από κάθε μάθημα/course που τελειώνει συλλέγουμε ανώνυμα τις κριτικές/γνώμες των παιδιών) και μάλιστα πολλοί ήρθαν και μου είπαν και δια ζώσης πως: “Αυτό το μάθημα το απογείωσες Κίρα. Τα πειράματα αυτά ειδικά, στο σκοτάδι με τους καθρέπτες, τις αντανακλάσεις και το πρίσμα θα τα θυμόμαστε για μια ζωή. Σίγουρα ο παππούς σου θα ήταν περήφανος για σένα.” (Τα παιδιά μας μιλάνε στον ενικό στη Φινλανδία και τους είχα πει ότι έλειπα λόγω της κηδείας του παππού μου και οτι την επόμενη ενότητα την αφιερώνω σε αυτόν) Τις ίδιες ευχάριστες εμπειρίες έχω από τη μαμά μου. Δεν θυμάμαι το σχολείο της παρόλο που όπως λέει είχαμε πάει να το επισκεφτούμε. Θυμάμαι όμως με μεγάλη χαρά και αγάπη ακόμα το παιχνίδι που παίζαμε με τη μαμά ότι πάω σχολείο. Είχα όλους τους φίλους μου μαζί- αρκουδάκια, λαγουδάκια, κούκλες- και όλοι μαζί κάναμε μάθημα. Τώρα που καταλαβαίνω πόσο εξαιρετικό και δουλεμένο ήταν το “παιχνίδι” που έπαιζε η μαμά μαζί μου, απορώ πως έβρισκε χρόνο να το σχεδιάσει και να το υλοποιεί κάθε μέρα. Όπως βλέπετε μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο πάντα συζητούσαν για την εκπαίδευση. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που πάντα κάποιος ερχόταν για να ρωτήσει κάτι, για να του εξηγήσουν μια άσκηση ή ένα κεφάλαιο. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι στο οποίο να είσαι Δάσκαλος θεωρούνταν λειτούργημα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, πως και εγώ με τη σειρά μου επέλεξα να κάνω αυτό και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία.
ΔΔ: Πόσες γλώσσες μιλάτε και πόσο εύκολο είναι κάποιος να μάθει Φινλανδικά από τη στιγμή που σαν γλώσσα δεν την επιλέγουν πολλοί στην Ελλάδα.
ΚΓ: Μιλάω 5 διαφορετικές γλώσσες και λατρεύω να μαθαίνω καινούργιες. Αν αποκτήσω λίγο ελεύθερο χρόνο θέλω να μάθω ακόμα μια, τα Iσπανικά. Τα Φινλανδικά θεωρούνται ως μια από τις πιο δύσκολες γλώσσες ευρωπαϊκές γλώσσες και δεν έχει γλωσσική συγγένεια πάρα μόνο με τα Λετονικά με τα οποία μοιάζει πολύ και τα Ουγγαρικά αλλά καθαρά στο συντακτικό κομμάτι.
ΔΔ: Πώς θα περιγράφατε την ζωή στην Φινλανδία προερχόμενη από μία ηλιόλουστη χώρα; Πως είναι ο Ελληνισμός στην χώρα αυτή σχετικά με Συλλόγους, δράσεις, ήθη και έθιμα.
ΚΓ: Κάθε αρχή και δύσκολη και σίγουρα η προσαρμογή σε πιο δύσκολες καιρικές συνθήκες θέλει χρόνο και κόπο. Όμως στη ζωή πάντα κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε οπότε είναι θέμα προτεραιοτήτων. Επειδή δεν μένουμε στην πρωτεύουσα, η οποία ασυζητητί έχει περισσότερες δράσεις, προσπαθούμε μετά την πανδημία να ανακάμψουμε και να οργανώσουμε κάτι εμείς. Έχουμε συζητήσει με μια ακόμα Ελληνίδα μήπως ξεκινήσουμε να κάνουμε μαζί παραδοσιακους χορούς στα παιδιά τα Σαββατοκύριακα. Μαθήματα γλώσσας γίνονται και μάλιστα προσφέρονται από την πόλη του Τάμπερε σε παιδιά αλλά και σε ενήλικες που θέλουν να μάθουν ελληνικά.
ΒΜ: Πείτε μας 3 διάφορες που υπάρχουν στο φινλανδικό σύστημα σε σχέση με το Ελληνικό.
ΚΓ: Το φινλανδικό σύστημα έχει την ίδια δομή με το ελληνικό σύστημα. Όμως υπάρχουν κάποιες θεμελιώδεις διαφορές.
– Τα παιδαγωγικά των καθηγητών. Κάθε καθηγητής πριν μπει στην τάξη είναι υποχρεωμένος να κάνει ένα χρόνο παιδαγωγικές σπουδές οι οποίες περιλαμβάνουν και πρακτική άσκηση τουλάχιστον σε δύο διαφορετικά σχολεία για ένα χρόνο. Η πρακτική άσκηση γίνεται πολλές φορές μέσα στη βδομάδα. Ο πρακτικάριος καλείται να κάνει ένα αναλυτικό σχέδιο μαθήματος, να κάνει το μάθημα καθώς και να αξιολογηθεί προφορικά από τον επιβλέποντα καθηγητή μετά το πέρας του. Η λεπτομέρεια μετράει πάρα πολύ. Πολλοί επιβλέποντες καθηγητές βγάζουν ακόμα και βίντεο το μάθημα του εκπαιδευόμενου για περισσότερη λεπτομέρεια στην ανάλυση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι καθηγητές που μπαίνουν στην τάξη, εκτός από το θεωρητικό υπόβαθρο της ψυχολογίας, της ιστορίας της εκπαίδευσης, της διδακτικής και άλλα πολλά να έχουν δει κάποια πρακτικά πράγματα, όπως π.χ. η διάχυση της τάξης.
– Το μαθητοκεντρικό σύστημα. Το Φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει ως προτεραιότητα τον μαθητή. Αφουγκράζεται τις ανάγκες του και εκσυγχρονίζεται συνεχώς. Ο μαθητής θεωρείται αυτονόητο ότι θα πρέπει να έχει ελεύθερο χρόνο οπότε και ο καθηγητής/δάσκαλος δεν βάζει ποτέ πολύ homework. Στις μικρότερες τάξεις, δηλαδή στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο μπορεί να μην υπάρχει και καθόλου homework.
– Το υποστηρικτικό περιβάλλον. Η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός προς τη δουλειά του καθηγητή αποτελούν βασικά θεμέλια. Τα Φινλανδικά σχολεία είναι εξοπλισμένα πλήρως και διαθέτουν όλες τις τελευταίες τεχνολογίες ξεκινώντας από τον εξοπλισμό στα εργαστήρια και τελειώνοντας με τα smart boards. Το σχολείο διαθέτει ειδικούς παιδαγωγούς, οι οποίοι σε συνεργασία με τους βασικούς καθηγητές των μαθημάτων δίνουν και στηρίζουν τόσο τους μαθητές όσο και τους καθηγητές ειδικά στο ξεκίνημα τους. Περαιτέρω, το σχολείο διαθέτει κοινωνικούς λειτουργούς, welfare officers για τους μαθητές, σύμβουλους νέων, ανθρώπους στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Όλα αυτά αποτελούν ένα ισχυρό δίκτυο προστασίας όσο του μαθητή τόσο και των καθηγητών.
BM : Θυμάστε κάποια δυσκολία που να έχετε αντιμετωπίσει μέσα στην τάξη σας όσον αφορά μαθητή σας, και αν ναι, πείτε μας τον τρόπο.
ΚΓ: Θα ήταν ψέμα να πω πως στα τόσο χρόνια εκπαιδευτικής πορείας δεν αντιμετώπισα δυσκολίες. Ίσως όμως οι δυσκολίες στο ξεκίνημα της καριέρας σε δομούν τόσο πολύ και επειδή είναι οι πρώτες τις θυμάσαι έντονα. Θυμάμαι με το που τελειώσα τα παιδαγωγικά μου, βρήκα αμέσως δουλειά σε ένα σχολείο χωρίς καν να έχω πάρει τα επίσημα χαρτιά στην τελετή απονομής. Με πήραν αναπληρώτρια για κάποιες ώρες που είχε τότε ο διευθυντής και θα τις άφηνε λόγω των υπολοίπων καθηκόντων του. Και όπως άλλωστε ένας πραγματικός leader ο διευθυντής μας, είχε πάρει τα πιο δύσκολα τμήματα και μάλιστα είχε αναλάβει ο ίδιος όλα τα παιδιά με τα πιο βαριά ιστορικά στα εργαστηριακά μαθήματα δηλαδή στη φυσική και στη χημεία. Θυμάμαι ότι μου είπε αμέσως ότι μπορούμε να κάνουν κάποιες εσωτερικές αλλαγές ώστε να μην πάρω αυτό το αρκετά challenging τμήμα της φυσικής που αργότερα να συνέχιζε και σε χημεία. Του είπα ότι θα ήθελα να το προσπαθήσω πρώτα και αν ένιωθα ότι δεν τα καταφέρνω, θα αλλάζαμε με έναν έμπειρο φυσικό. Το τμήμα αυτό αν και ήταν πολύ μικρό στο μέγεθος, είχε μόνο παιδιά από ιδρύματα, με πολύ δύσκολα ιστορικά από την ίδια τη ζωή. Όσοι έχετε δουλέψει με τέτοια παιδιά, νομίζω ότι θα μπορέσετε να καταλάβετε. Να σημειώσω, ότι δεν χρησιμοποιώ ποτέ αυτή τη λέξη για να χαρακτηρίσω ένα τμήμα, αλλά ποια άλλη λέξη να βάλεις όταν η ίδια η ζωή σου και μάλιστα από το ξεκίνημά της σου δείχνει πόσο τρομερά δύσκολη και άδικη είναι καμιά φορά;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν μαθητή. Δεν κοίταζε ποτέ κανέναν στα μάτια. Είχαν περάσει μια βδομάδα και δεν ήξερα τι χρώμα μάτια είχε. Πάντα ήταν ξαπλωμένος στο θρανίο του. Δεν μίλαγε, δεν ενοχλούσε αλλά ήταν σαν να μην ήταν εκεί. Ρώτησα όλους τους συναδέλφους, τον διευθυντή (ο οποίος είχε κάνει εξαιρετική δουλειά μαζί τους), τους ψυχολόγους, τους βοηθούς όμως δεν βρέθηκε κάνεις να μου δώσει ένα καλό τιπ στο πως να τον προσεγγίσω. Είχαν κάνει ήδη άπειρες συνελεύσεις με πολλούς ειδικούς αλλά δεν είχαν κάποιο τρομερό αποτέλεσμα. Όμως εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω έτσι. Δεν θα έδινε και εγώ τη δική μου μάχη; Έσπαγα το κεφάλι στον τοίχο μου για μέρες και μάλιστα για πολλές νύχτες τον έβλεπα στον ύπνο μου.
Η διαίσθησή μου έλεγε ότι καμία τεχνική την οποία είχα διαβάσει στα εκατοντάδες παιδαγωγικά βιβλία και σεμινάρια, δεν θα δούλευε. Τον άφησα στην ησυχία του, όσο εγώ προσπαθούσα να τον αποκρυπτογραφήσω. Μια μέρα λοιπόν, περνώντας από το θρανίο του παρατήρησα ένα κράνος κρυμμένο. Αυθόρμητα τον ρώτησα τη μηχανή οδηγεί και αυτός μη περιμένοντας τέτοια ερώτηση ανασηκώθηκε και απάντησε χαρωπά. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τα μάτια του. Έχουν περάσει πολλά χρόνια αλλά αυτά τα μάτια ακόμα τα θυμάμαι. Κάστανα, πολύ θλιμμένα με πολύ έξυπνο βλέμμα. Του είπα ότι λατρεύω τις μηχανές και πως έχω και εγώ ή ίδια δίπλωμα μηχανής. Φάνηκε οτι εντυπωσιάστηκε πολύ και πήγα και μάλιστα πήγα και του έφερε το δίπλωμά μου. Σχολιάσαμε τα κυβικά και το τι μηχανές μας αρέσουν. Με ρωτήσω αν οδηγώ και τώρα. Του είπα πως στο χιόνι δεν το έχω τολμήσει. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει. Χάρηκα με τον εαυτό μου, που κάτι τόσο αυθόρμητο οδήγησε σε καλά αποτελέσματα. Θυμήθηκα και την αγαπημένη μαμά μου που εννοείται από το φόβος της, ήταν ψυχή τε και σώματι κατά και μάλιστα έλεγε ότι είναι τέρμα άχρηστο αυτό. Χαμογέλασα. Τίποτα παιδιά, ότι κάνετε από την καρδιά σας, δεν είναι ποτέ άχρηστο. Έτσι χτισαμε μια πολύ όμορφη σχέση και του έμαθα πολλά.
Είχε πολλά κενά στα μαθηματικά οπότε και η φυσική γινότανε ακόμα πιο δύσκολη. Όμως ήταν έξυπνος, τα έπιανε γρήγορα και αφού είχαμε χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης ρουφούσε τα πάντα σαν σφουγγάρι. Φτάσαμε στο σημείο να κάνει ασκήσεις στο σπίτι και να μου τις φέρνει σωστά λυμένες. Και έρχεται η μέρα που έλειπε η μαθηματικός τους και μπήκα να κάνω αναπλήρωση στη μεγάλη τάξη, με διαφορετικούς συμμαθητές από την τάξη της φυσικής. Παρατήρησα ότι οι σχέσεις του με το τμήμα δεν ήταν οι καλύτερες. Σαν να τον υποτιμούσαν λίγο, σαν να τον θεωρούσαν λίγο χαζό. Αποφάσισα να κάνουμε ασκήσεις στον πίνακα και να σηκωθούν τα παιδιά να τις κάνουν. Ήξερα πολύ καλά ότι αυτές τις ασκήσεις ξέρει να τις λύσει, διότι τις είχαμε χρειαστεί στη φυσική στο προηγούμενο μάθημα. Μαζεύοντας ότι θάρρος και κουράγιο είχα, φωνάζω το όνομα του να είναι ο πρώτος μαθητής που θα ανέβει στον πίνακα. Στην τάξη επικρατεί νεκρική σιγή. Αν έπεφτε καρφίτσα, θα την άκουγες.
Όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του και φυσικά όλοι να περιμένουν την ειρωνεία και το σόου που θα ακολουθήσει. Μπορώ να πω πως και η δική μου καρδιά άρχισε να χτυπάει αρκετά δυνατά. Ήταν το χαρτί που είτε τα κέρδιζα όλα, όλη την τάξη και τις μεταξύ τους σχέσεις ή τα έχανα όλα και γίνονταν όλο μαλλιά κουβάρια. Οι ματιές μας συναντιούνται. Τον βλέπω να διστάζει να βγει μπροστά σε όλους σε έναν καινούργιο ρόλο, του καλού μαθητή. Του δείχνω ότι εγώ πιστεύω σε αυτόν και είμαι 100% σίγουρη. Γυρνάει και κοιτάει ξανά την τάξη, καθόταν στο πρώτο θρανίο υποθέτω ότι τον είχε αλλάξει η προηγούμενη καθηγήτρια και μετά κοιτάει πάλι εμένα. Και σηκώνεται… Αρκετά διστακτικά έρχεται προς τον πίνακα. Επικρατεί μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη ακόμα και οι αναπνοές ακούγονται. Ξεκινάει να λύνει και ταυτόχρονα ξεκινάω και εγώ να προσεύχομαι να μην κάνει κάποιο λάθος από απροσεξία. Στέκομαι σχετικά κοντά για να νιώθει ασφάλεια αλλά όχι δίπλα του για να πάρει όλα τα credits αυτός ως μοναδικός πρωταγωνιστής. Θυμάμαι ακόμα να γράφει “χ=” και να τραβάει τη κλασματική γραμμή. Σωστό και το κλάμα. Yes, λέω από μέσα μου. Αυτό ήταν. Την έλυσε, ολόσωστη! Με κοιτάει, του κουνάω το κεφάλι- σωστός. Αφήνει την κιμωλία και γυρνάει να πάει να καθίσει. Και εκεί λες και ξεμεθάνε όλοι, λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι, σηκώνονται όρθιοι και ξεκινάνε να χειροκροτούν, να σφυρίζουν να τον αποθεώνουν! Θυμάμαι τη χαρά στο βλέμμα του και το χαμόγελο στο πρόσωπό του! Κοιτάει τους συμμαθητές του, ναι πήρε την επιβεβαίωσή του! Αναζητάει μετά τα δικά μου μάτια. Ήταν το μεγαλύτερο και πιο τρυφερό ευχαριστώ που έχω “ακούσει” ποτέ.
ΒΜ : Ποιος είναι ο τρόπος που προσεγγίζετε τους μαθητές σας;
ΚΓ: Προσεγγίζω πάντα τους μαθητές μου ως ίσος προς ίσον. Δεν φοβάμαι να δείξω την πραγματική μου υπόσταση, να τσαλακωθώ, να γελάσω και να ζητήσω συγγνώμη. Ταυτόχρονα όμως τους παρέχω το συναίσθημα της ασφάλειας και της φροντίδας. Εγώ είμαι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις και όταν λέω κάτι ξέρουν ότι πρέπει να γίνεται. Σέβομαι τους μαθητές μου και τους αγαπάω. Απαιτώ και από αυτούς αντίστοιχα να με σέβονται στο ρόλο μου.
ΒΜ : Η ενσυναίσθηση, πιστεύετε ότι διδάσκεται;
ΚΓ: Τι όμορφη ερώτηση. Η ενσυναίσθηση όπως και όλα τα υπόλοιπα διδάσκονται μέσα από το παράδειγμά μας. Αν εμείς ως ενήλικες, πετάμε τα σκουπίδια έξω τότε και το παιδί μας θα κάνει το ίδιο. Αν εμείς λέμε πάντα ψέματα στους άλλους, το ίδιο θα κάνει και το αυτό. Αν εμεις δεν δείχνουμε ποτέ ενσυναίσθηση, δεν βοηθάμε κανέναν και δεν νοιαζόμαστε για κανέναν, το ίδιο θα κάνει και το παιδί. Το παιδί μας στην τάξη, είτε το βιολογικό μας παιδί. Τα παιδιά μαθαίνουν αντιγράφοντας συμπεριφορές, άλλωστε αυτό είναι μέσω επιβίωσης. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αγαπημένοι ενήλικες από εμάς. Εμείς έχουμε ενσυναίσθηση; Εμείς δουλεύουμε τον εαυτό μας;
ΒΜ: Το σχολείο είναι για εσάς ένας χώρος που….
ΚΓ: Το σχολείο για μένα είναι το δεύτερο μου σπίτι.
BM: Όσον αφορά την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, ποια είναι η γνώμη σας;
ΚΓ: Απαραίτητη από ειδικούς του κλάδου με τις κατάλληλες προσεγγίσεις ανά ηλικία.
BM: Τι είναι αυτό που σας έμαθαν τα παιδιά και η σχέση σας μαζί τους, ως καθηγήτρια;
ΚΓ: Να μην παίρνω τίποτα προσωπικά. Στα τόσα χρόνια διδασκαλίας έχω ακούσει πολλά και ειδικά από παιδιά με δύσκολα ιστορικά. Κάπου είχα διαβάσει ότι οι γονείς είναι το κόκκαλο που ακονίζουν τα παιδιά τα δόντια τους. Κάπως έτσι είναι και ο εκπαιδευτικός, ειδικά στην εφηβεία. Και κάπως έτσι και χειρότερα είναι ο εκπαιδευτικός όταν λείπουν οι γονείς είτε υπάρχουν προβλήματα. Ο κλήρος πέφτει όλος πάνω στο σχολείο και στον άνθρωπο που στέκεται μπροστά τους. Όμως αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβεις εκείνη τη στιγμή είναι ότι ναι σαφώς και πονάς και ναι, προσβάλλεσαι γιατί και εσύ είσαι άνθρωπος. Όμως ο μαθητής δεν ήθελε να προσβάλει εσένα σαν Κίρα, αλλά κάτι που εσύ συμβολίζεις εκείνη τη στιγμή. Την εξουσία, την έλλειψη προσοχής, την απουσία της μητρικής φιγούρας κτλ. Αυτό εμένα με βοήθησε πολύ ώστε να μπορώ να θωρακίσω και να προστατέψω αρχικά εμένα την ίδια, αλλά και μακροπρόθεσμα να βοηθήσω αυτά τα παιδιά.
BM: Πείτε μας δύο λόγια όσον αφορά το Kira edu και την δράση σας εκεί.
ΚΓ: To Kira Edu ξεκίνησε ως μια προσπάθεια για ενημέρωση και επιμόρφωση καθηγητών, γονέων και γενικότερα ανθρώπων που ενδιαφέρονται και εργάζονται στην εκπαίδευση. Περιλαμβάνει διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα τα οποία ανανεώνονται συνεχώς για να καλύψουν τις ανάγκες. Ένα εξαιρετικό πρόγραμμα που τρέχει τώρα, στο οποίο έχουν μείνει περιορισμένες θέσεις είναι το Finland Calling, με hands on workshops καθώς και δώρο την επίσκεψη στα φινλανδικά σχολεία. Κάποια άλλα είναι πρωτοποριακά προγράμματα: Mom, Dad and Me, ένα μαθηματικό πρόγραμμα που αναφέρεται στην προσχολική ηλικία και έχει στόχο την ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού καθώς και το πρόγραμμα Finland Calling for students που προετοιμάζει παιδιά Λυκείου ώστε να δώσουν εξετάσεις και να σπουδάσουν εδώ στη Φινλανδία στα Bachelor προγράμματα. Για το πρόγραμμα Finland Calling for students θα αναζητήσω και συνεργάτεςκαθηγητές/φροντιστιριούχους αγγλικής φιλολογίας άμεσα οπότε όσοι ενδιαφέρονται ας με ακολουθήσουν στα social media ή ας μου στείλουν ένα email. Και φυσικά υπάρχει η δυνατότητα του consulting πάνω στο φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα και γενικότερα πάνω σε καινούργιες καινοτόμες παιδαγωγικές ιδέες και προσεγγίσεις σε ιδιοκτήτες παιδικών σταθμών, σχολείων, φροντιστηρίων είτε κέντρων μελέτης μέσω του προγράμματος One to One for Adults. Για όλα τα προγράμματα που τρέχουν μπορείτε να ενημερωθείτε από τη σελίδα μας.
BM: : Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από τις δράσεις σας;
ΚΓ: Όλη αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε όταν συνειδητοποίησα πόσο ενδιαφέρον φαίνονται τα πράγματα τα οποία κάνουμε με την κόρη μου σε άλλες μαμάδες και πως αυτές οι βασικές πληροφορίες έλειπαν από πολλά σπίτια. Περαιτέρω πέρυσι, είχα πάρει μια άδεια από το σχολείο που εργάζομαι στη Φινλανδία και είχα έρθει να δουλέψω στην Ελλάδα. Μέσα σε αυτό το χρόνο, μέσα από συνεχή έκθεση σε καινούργια ερεθίσματα συνειδητοποίησα ότι πολλά πράγματα τα οποία εγώ θεωρούσα βασικά και τετριμμένα, δεν ήταν καθόλου. Γυρνώντας πίσω στη Φινλανδία αποφάσισα να δείξω πως λειτουργεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα που πραγματικά έχει ως κέντρο τον μαθητή. Σκοπός μου είναι η παροχή γνώσεων σε αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται, καθώς και ίσως η λίγο αφελής ιδέα μου, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αλλάξει.