Αποκλειστική συνέντευξη στη Δέσποινα Δημότση
Στο τεύχος 31, Απρίλιος 2023
Η Κατερίνα Παπαποστόλου είναι μια εκπαιδευτικός, Διευθύντρια σε ένα δημοτικό σχολείο της επαρχίας, που έχει αφιερώσει κυριολεκτικά τη ζωή της στην εκπαίδευση και στη φιλοζωία. Πιστοποιημένη ζωοθεραπεύτρια από το IFZ, με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και στη Σχολική Ψυχολογία, μια από τις διακεκριμένες εκπαιδευτικούς για το 2020 και το 2022, δεν σταματά να γράφει βιβλία τα οποία αποτελούν οδηγούς φιλοζωίας και αγάπης, με τα έσοδα τους να στηρίζουν φιλοζωικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Κηδεμόνας τριών υπέροχων σκύλων που έχουν πετύχει απίστευτα πράγματα κατά την αλληλεπίδρασή τους με τα παιδιά, αλλά και άλλων που βρίσκονται σε φιλοξενία και τους αναζητά σπίτι, δεν σταματά να δρα ακτιβιστικά διασώζοντας αδέσποτα ζώα και βοηθώντας εθελοντές στο έργο τους σε όλη την Ελλάδα. Διαβάζοντας κανείς τα άρθρα της, κατανοεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα ζώα στη χώρα μας, ενώ όλες οι λέξεις της αποτελούν πάντα ένα κίνητρο να μην χάνει κανείς την ελπίδα του πως ο κόσμος θα αλλάξει. Συμμετέχει με εισηγήσεις της σε συνέδρια και ημερίδες, διοργανώνει για παιδιά φιλοζωικά workshops βιωματικής προσέγγισης με σκύλους εκπαιδευτικής διαμεσολάβησης, εκπαιδεύει εκπαιδευτικούς στη δημιουργία και εκπόνηση εκπαιδευτικών φιλοζωικών προγραμμάτων, ενώ εργάζεται συχνά στο σχολείο με τους σκύλους της που είναι πιστοποιημένοι πάνω σε εκπαιδευτικά προγράμματα ενσυναίσθησης και καινοτομίας.
Αποτελεί μία από τις δημιουργούς εκπαιδευτικού υλικού για την Πλατφόρμα 21+ του ΙΕΠ, ενώ είναι καθηγήτρια στη Zero Stray Academy εκπαιδεύοντας Δήμους όλης της χώρας στη θεματική «Εκπαίδευση Σχολείων». Ιδρύτρια της ΑΜΚΕ Ζω.Ε.Σ. που έχει βραβευτεί πέντε φορές για το εθελοντικό της έργο, έχει εκπαιδεύσει με τους εθελοντές της μέσω εγκεκριμένων από το Υ.ΠΑΙ.Θ. και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας εκπαιδευτικών προγραμμάτων πανελλαδικά περισσότερους από 500.000 μαθητές σε 700 σχολεία μετρώντας χιλιάδες χιλιόμετρα κάθε χρόνο για να μεταφέρει το σύνθημα «Κανένα ζώο στον δρόμο, κανένα ζώο σε κλουβί.»
ΔΔ: Από πότε ξεκίνησε η σχέση σας με τα ζώα; Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας ενέπνευσε προς αυτήν την κατεύθυνση;
ΚΠ: Από μωρό, θα έλεγε κανείς, καθώς θυμάμαι τις ιστορίες της μαμάς μου για την αγάπη μου στα ζώα αλλά και βλέπω παιδικές μου φωτογραφίες μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο λούτρινα ζώα. Όταν ήμουν τριών ετών, ο μπαμπάς μου μας έφερε τον πρώτο μας σκύλο στο σπίτι που μάλιστα τον είχε διασώσει από βέβαιο θάνατο, ενώ λίγα χρόνια μετά άρχισα να κουβαλάω σπίτι όσα ζώα μπορούσα εκτός από σκύλους και γάτες! Μου ήταν πολύ δύσκολο να κατανοήσω γιατί δεν μπορώ να έχω κότες ή κατσίκες στο διαμέρισμα! Όταν πια μπήκα στην εφηβεία ξεκίνησα να κάνω τις πρώτες μου διασώσεις, δίνοντας εκείνη τη δεύτερη ευκαιρία σε αυτά τα πλάσματα που κάποιοι θεωρούν σκουπίδια. Οι παιδικές μου μνήμες είναι γεμάτες με εικόνες από τις βόλτες μας ως οικογένεια παντού με τον σκύλο μας, ενώ ο μπαμπάς μου Δήμαρχος τότε για πάρα πολλά χρόνια στην πόλη που γεννήθηκα πήγαινε παντού με τον σκύλο του ο οποίος βόλταρε καθημερινά στους χώρους του δημαρχείου λαμβάνοντας αγάπη από όλους. Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου στα 8 μου χρόνια, τότε είδα για πρώτη φορά σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία πώς πενθούν οι σκύλοι τους κηδεμόνες τους. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ…
Τα ζώα έχουν συναισθήματα και νιώθω πολύ τυχερή που η ζωή μου τα έφερε έτσι ώστε να βαδίζω πλάι τους, να τους κρατώ από το χέρι και να μάχομαι για τα δικαιώματά τους. Τα παιδιά γεννιούνται με την αγάπη στα ζώα, το πιστεύω ακράδαντα μετά. Στην πορεία όμως επεμβαίνει το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον και κει κάπως αλλάζουν ίσως οι δρόμοι… Για μένα το οικογενειακό περιβάλλον ήταν εκείνο που καθόρισε τη φιλοζωική μου πορεία, καθώς από το σχολείο δεν έχω καμιά μνήμη που να αφορά τη φιλοζωία! Ίσα ίσα μπορώ να πω πως «πολεμήθηκα» συχνά για τις φιλοζωικές μου αντιλήψεις.
ΔΔ: Είστε εκπαιδευτικός, Διευθύντρια σε δημοτικό σχολείο, πιστοποιημένη ζωοθεραπεύτρια και συγγραφέας. Ποια από όλες αυτές τις ιδιότητες ήταν παιδικό σας όνειρο;
ΚΠ: Σχεδόν καμία! Ίσως η ιδιότητα του συγγραφέα καθώς γράφω τις σκέψεις μου από παιδί. Ήθελα να γίνω αρχικά Δασκάλα μπαλέτου, στη συνέχεια Δασκάλα πιάνου και όταν άρχισα να μεγαλώνω και να κατανοώ το πόσο υποφέρουν όλα τα ζώα, εισαγγελέας ή δημοσιογράφος για λόγους που εύκολα κατανοεί κανείς! Είμαι όμως πολύ ευτυχισμένη για τους δρόμους που τελικά διάλεξα και πιστεύω πως πάντα η ζωή ξέρει καλύτερα από εμάς τι μας ταιριάζει. Δεν ξέρω αν ολοκληρώσω το εργασιακό κομμάτι της ζωής μου ως Εκπαιδευτικός, αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι πως ό, τι και αν επιλέξω θα είναι κάτι που θέλω και αγαπώ και με κάνει να νιώθω πλήρης και ασφαλής.
ΔΔ: Πώς αποφασίσατε να γίνετε εκπαιδεύτρια σκύλων; Είναι δύσκολο να ασχοληθεί κάποιος με αυτόν τον τομέα;
ΚΠ: Ο λόγος που αποφάσισα να εκπαιδευθώ και να κατανοήσω όσο μπορώ περισσότερο τη γλώσσα των σκύλων είναι ο ένας από τους τρεις σκύλους μου, ο Άξελ, αν και τα πρώτα βήματα τα είχα κάνει με τη διάσωση και την εκπαίδευση της Διώνης. Όταν τον διέσωσα, κράτησα στα χέρια μου έναν τρομερά επιθετικό σκύλο που μου είχαν συστήσει μέχρι και ευθανασία. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως είναι δυνατόν να «κοιμίζουμε» έναν υγιή σκύλο επειδή έχει επιθετική συμπεριφορά η οποία από κάπου θα προήλθε. Η προσπάθειά μου να ανακαλύψω την προέλευση όλης αυτής της φοβικής στην ουσία συμπεριφοράς αυτού του πλάσματος με οδήγησε στην Kynagon Dog Trainers Academy στους οποίους χρωστώ πάρα πολλά καθώς στάθηκαν στο πλευρό του Άξελ ως η δεύτερή του οικογένεια και εκεί μου άνοιξε ένας μαγικός δρόμος σπουδών που πραγματικά δεν είχα φανταστεί! Εκεί έμαθα πως οι σκύλοι εκπαιδεύονται με υπομονή, κατανόηση και αγάπη χωρίς τη χρήση οποιασδήποτε μορφής βίας. Για να ασχοληθείς με ο,τιδήποτε στη ζωή σου θεωρώ πως πρέπει να δώσεις χρόνο, χώρο και μεγάλη αγάπη. Στην αρχή δεν ήταν εύκολος ο δρόμος, γιατί ποτέ δεν είναι εύκολο να παραδέχεσαι όλα τα λάθη που έχεις κάνει στη σχέση σου με τον σκύλο σου. Οφείλουμε να εκπαιδευθούμε ως κοινωνία στην επικοινωνία μας με τους σκύλους καθώς είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας και μέλη της οικογένειάς μας. Δεν έχουν φωνή, όμως μέσα από τις σχέσεις σιωπής που χτίζουμε μαζί τους θεωρώ πως ακούμε τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής μας.
ΔΔ: Μιλήστε μας λίγο για τους τρεις πρώην αδέσποτους σκύλους που διασώσατε και υιοθετήσατε, είχαν κακοποιηθεί πολύ αλλά πλέον εκπαιδεύθηκαν και διδάσκουν σε σχολεία μαζί σας.
ΚΠ: Η Διώνη, ο Άξελ και ο Πόθος αποτέλεσαν το φως στον δρόμο μου σε μια στιγμή που σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Μετά από ένα πολύ ισχυρό ψυχολογικό σοκ με τον θάνατο και της μαμάς μου, η Διώνη ήταν εκείνη που μου κράτησε το χέρι για να τα καταφέρω να συνεχίσω για να γίνω όλα εκείνα που ονειρεύτηκα. Αυτό το πλάσμα γνώρισε την πολύ άσχημη πλευρά του κόσμου καθώς κάποιος, όταν ήταν περίπου ενός έτους, τη μαχαίρωσε, την πυροβόλησε, την έδειρε και την πέταξε λες και ήταν σκουπίδι. Η πιο σοκαριστική διάσωση της ζωής μου… Επέζησε από θαύμα, γιατί είχε μεγάλους δρόμους να διαβεί. Ο Άξελ βίωσε τη μόνιμη αλυσόδεση, τη βία και την στέρηση φαγητού και νερού για να γίνει φύλακας. Έσπασε τα δεσμά του και έζησε πολύ δύσκολα ως αδέσποτος, μα τα κατάφερε κοντά μας να γίνει όλα εκείνα για τα οποία είχε γεννηθεί. Ο Πόθος, η χαρά της οικογένειάς μας, πετάχτηκε μωρό στα σκουπίδια ως μια γνωστή πρακτική των Ελλήνων σε ζώα που περισσεύουν από «λάθος ζευγαρώματα» που κρατά πάρα πολλά χρόνια, αν σκεφτώ πως και το 1996 έναν από τους σκύλους μου τον βρήκα επίσης στα σκουπίδια. Αυτά τα τρία πλάσματα δρουν με εκπληκτικά θετικά αποτελέσματα μέσα στο σχολείο που είμαι Διευθύντρια σε ένα πλαίσιο που το έχουν αγκαλιάσει οι συνάδελφοι, οι μαθητές και οι γονείς τους και είμαι τόσο ευγνώμων για αυτό, αλλά και προσφέρουν τόσα πολλά μέσα από τις δράσεις της αμκε Ζω.Ε.Σ. στην οποία είναι οι βασικοί σκύλοι των εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Μου διδάσκουν καθημερινά την άδολη αγάπη και τη δύναμη του να συγχωρείς και να αφήνεις πίσω σου όλα εκείνα που δεν μπορείς ή δεν θέλεις να αλλάξεις.
ΔΔ: Η ΑΜΚΕ «Ζω.Ε.Σ.» προσφέρει μεγάλο έργο σχετικά με την ενημέρωση των πολιτών για τις αδέσποτες ψυχές. Ποιες είναι κυρίως οι δράσεις της και πώς μπορεί να σας στηρίξει κανείς
ΚΠ: Οι Ζω.Ε.Σ. που ίδρυσα πριν 8 χρόνια με μεγάλη αγάπη ξεκίνησε ως ένας φορέας δημιουργίας και εκπόνησης ενός εκπαιδευτικού φιλοζωικού προγράμματος εγκεκριμένου από το Υ.ΠΑΙ.Θ. σχετικά με την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων και ζώων. Σήμερα, μετά από 5 βραβεία για το εθελοντικό της έργο, μέσα από το πανελλαδικό δίκτυο εθελοντών, κατάφερε να εκπαιδεύσει περισσότερους από 400.000 μαθητές σε περισσότερα από 650 σχολεία σε όλη τη χώρα, να επισκεφθεί σχολεία ειδικής αγωγής και θεραπευτικά ιδρύματα, να συνεργαστεί με το «Άγγιγμα Ζωής» για παιδιά που νοσούν από καρκίνο, να συμμετέχει σε εκατοντάδες δημόσιες δράσεις εκπαιδεύοντας πολίτες κάθε ηλικίας, να συμμετέχει σε ένα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα Erasmus+ αλλά και να στηρίξει εκατοντάδες αδέσποτα ζώα και οικογένειες μέσα από τις πωλήσεις των βιβλίων μου των οποίων τα έσοδα στηρίζουν φιλοζωικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς. Οι δράσεις μας αφορούν κυρίως τη δημιουργία εκπαιδευτικού φιλοζωικού και περιβαλλοντικού υλικού, τη δημιουργία και εκπόνηση εκπαιδευτικών εγκεκριμένων φιλοζωικών προγραμμάτων, τις φιλοζωικές ενημερώσεις πολιτών σχετικά με την αρμονική συνύπαρξή τους με τα ζώα και κυρίως τους σκύλους. Εκπαιδεύουμε τους πολίτες ώστε μελλοντικά να μειωθεί ο αδέσποτος πληθυσμός, γιατί, ας μη γελιόμαστε, το να εξαλειφθεί είναι ένα άπιαστο όνειρο δυστυχώς. Εκπαιδεύουμε εκπαιδευτικούς για την εκπόνηση εκπαιδευτικών φιλοζωικών προγραμμάτων και αυτή τη
στιγμή μέσα από εγκεκριμένα εκπαιδευτικά προγράμματα για τα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού είμαστε στη διαδικασία να ανοίξουμε τα φτερά μας και εκεί. Όμως σε κάθε δύσκολη συνθήκη της χώρας, όπως ήταν οι φωτιές στην Εύβοια, οργανώσαμε μια ομάδα δέκα εθελοντών και καταφέραμε να διασώσουμε 17 σκύλους στους οποίους βρήκαμε στη συνέχεια το παντοτινό τους σπίτι. Όλες οι δράσεις μας είναι εθελοντικές και στηριζόμαστε μονάχα στις δωρεές που είναι πολύ σημαντικές για το έργο μας. Στο http://www.zwes.gr μπορεί να δει κανείς συνολικά το έργο μας αλλά και τους τρόπους στήριξής μας.
ΔΔ: Ποιος ήταν ο λόγος που ξεκινήσατε το ταξίδι σας ως συγγραφέας φιλοζωικών βιβλίων και ποιο θεωρείτε το πιο πετυχημένο έργο σας και γιατί;
ΚΠ:Ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω βιβλία ήταν ξεκάθαρα η Διώνη. Η σχέση μου μαζί της, όλες αυτές οι δύσκολες στιγμές που ακολούθησαν τη διάσωσή της και το θαύμα της αγάπης που είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου, έγιναν η αφορμή να θέλω αρχικά να μοιραστώ την ιστορία μας αλλά μέσα από τα μάτια της Διώνης. Έτσι γεννήθηκε «Το Δώρο», το πρώτο μου βιβλίο που αποτελεί την αυτοβιογραφία της Διώνης αλλά και κάθε αδέσποτου σκύλου που αναζητά την παντοτινή του οικογένεια. Ακολούθησε «Η Μεγάλη Επιστροφή» και «Το Βασίλειο των Ακηδεμόνευτων Ζώων» για τα οποία γράφτηκαν δέκα εξαιρετικά τραγούδια, στη συνέχεια «Το Δώρο της Διώνης» ως ένα πρώτο δείγμα της δουλειάς που κάνουμε ως Ζω.Ε.Σ. στα φιλοζωικά μας εργαστήρια στα σχολεία. Μέσα στην πανδημία έκανα το μεγάλο βήμα να εκδώσω τη «Ζωο…γραφική Φαντασίας στο Βασίλειο του Πόθου» που αποτελεί διδακτική πρόταση στην Εκπαιδευτική Τηλεόραση και στη συνέχεια εκδόθηκε «Το Κλειδί των Θαυμάτων» και πριν περίπου δύο μήνες το νέο μου βιβλίο «Ο Μαγικός Θρόνος». Δεν θα μπορούσα να επιλέξω κάποιο από όλα αυτά για να είμαι ειλικρινής γιατι τα αντιμετωπίζω ως ένα σύνολο σημαντικών ονείρων που έκανα και κατάφερα να τα δω να υλοποιούνται.
ΔΔ: Ποια είναι η βασική στοχοθεσία των βιβλίων και ποιος ο λόγος επιλογής των τριών σκύλων σας ως βασικούς ήρωες σε όλα τα βιβλία;
ΚΠ: Ο βασικός στόχος όλων των βιβλίων είναι να εκπαιδεύσουν τους αναγνώστες στη σχέση τους με τα ζώα αλλά και στο να τους οδηγήσουν να αποκτήσουν ή να εξελίξουν την ενσυναίσθηση που έχουν διαβάζοντας παραμύθια και μυθιστορήματα «γραμμένα» από πρώην κακοποιημένους αδέσποτους σκύλους. Όλα όσα διαβάζουμε σε όλα τα βιβλία διαδραματίζονται στο Παλάτι των Ονείρων, στο Δάσος των Ευχών και στη Μεγάλη Πόλη που είναι και τα βασικά σκηνικά της αφήγησης, ενώ ένας αναγνώστης μπορεί να βρει εύστοχες και ευφάνταστες εκπαιδευτικές φιλοζωικές δραστηριότητες για παιδιά αλλά και για όσους νιώθουν παιδιά. Η επιλογή των τριών σκύλων μου ως βασικούς ήρωες των βιβλίων, καθώς υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι ήρωες που δρουν μέσα στα βιβλία είναι γιατί ήθελα οι αναγνώστες να συνδεθούν με τους ήρωες και να τους γνωρίσουν κάποια στιγμή και από κοντά! Νιώθω κάθε φορά λες και ανοίγουμε τις πύλες στο Παλάτι μας και τους υποδεχόμαστε όλους με χαρά!
ΔΔ: Η χώρα μας δυστυχώς είναι πολύ πίσω σε ό, τι αφορά τα αδέσποτα ζώα. Τι μπορεί να αλλάξει ώστε να γίνουμε πιο υπεύθυνοι; Υπάρχει ελπίδα, τώρα που άλλαξαν οι νόμοι, να αλλάξει και η νοοτροπία μας ως προς το καλύτερο
ΚΠ: Όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να ξεκινήσουν να μπαίνουν στη θέση όλων αυτών των μη ανθρώπινων ζώων τότε θα αλλάξει και αυτή η θλιβερή κατάσταση.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως θα σκεφθεί κάποιος πώς είναι να ζει στον δρόμο δίχως σπίτι και οικογένεια, τρώγοντας από τα σκουπίδια και αναζητώντας νερό, όσο πολλοί τον διώχνουν και τον χτυπούν και δεν θα συμπονέσει τα ζώα. Η αλλαγή θα έρθει μέσα από την παιδεία και τα μαθήματα φιλοζωίας στα οποία εγώ προσωπικά έχω αφιερώσει τη ζωή μου και σίγουρα δεν θα αλλάξει κουνώντας με έντονη κριτική το δάχτυλο σε όλους εκείνους που δεν είναι σαν εμάς. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν τι κάνεις για να σε ακολουθήσουν. Η νομοθεσία άλλαξε, με πολλά σημεία βέβαια που δυσκολεύουν τη ζωή των εθελοντών και τη λειτουργία των καταφυγίων, αλλά όσο οι Δήμοι που είναι και οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τον αδέσποτο πληθυσμό επιμένουν να αγνοούν τις υποχρεώσεις τους, δύσκολα θα δούμε να αλλάξει η κατάσταση στις ελληνικές πόλεις. Πολύ σημαντικό επίσης είναι να μάθουν οι πολίτες να κάνουν καταγγελία στην οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης ενός ζώου, γιατί σε αυτή τη χώρα δεν περνούν δύσκολα μόνο τα αδέσποτα αλλά πολύ συχνά και πολλά που έχουν ως κηδεμόνα έναν δυνάστη που ασκεί ασταμάτητα βία πάνω τους. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε πάντα να βλέπουμε φως στο σκοτάδι και να αναγνωρίζουμε την ελπίδα, γιατί αλλιώς δεν θα είχε κανένα νόημα να αγωνιζόμαστε για αυτά τα πλάσματα. Νιώθω πως έχουν αφήσει τις ζωές τους στα χέρια μας…
ΔΔ: Από την εμπειρία σας, τι προβλήματα συνήθως αντιμετωπίζουν οι τοπικές φιλοζωικές και πως μπορούν αυτά να ξεπεραστούν;
ΚΠ: Αυτό που αντιμετωπίζουν σίγουρα είναι η αδιαφορία, η απαξίωση και η εγκληματικότητα όλων εκείνων που ούτε αγαπούν τα ζώα ούτε τα σέβονται. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι όλο αυτό το βάρος που τους φορτώνουν οι υπόλοιποι που ναι μεν βλέπουν ένα ζώο που έχει ανάγκη και δεν προσπερνούν, όμως εκείνο το τηλεφώνημα που πάντα θα κάνουν στη φιλοζωική απαιτώντας να βοηθήσει και ας μην έχει εθελοντές και χρήματα είναι ένα ακόμη βάρος που δύσκολα θα σηκωθεί. Θεωρώ πως όλες οι φιλοζωικές στη χώρα κάνουν πολύ μεγάλο έργο και πολύ συχνά πέρα από τις δυνάμεις τους. Στεναχωριέμαι βαθιά που βλέπω να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας τόσοι φιλοζωικοί καβγάδες που αδυνατώ συχνά να κατανοήσω τις αιτίες και τις αφορμές. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό το τόσο μεγάλο που μπορεί να τους χωρίζει. Πιστεύω πως όλη αυτή η ένταση συχνά μόνο κακό έχει κάνει στα ζώα και προσδοκώ στη μέρα που θα κατανοήσουν όλοι πως όσο υπάρχει η αγάπη για τα ζώα να μας ενώνει τίποτα δεν είναι ικανό να μας χωρίσει καθώς η αγάπη, η συνεργασία και η αλληλεγγύη είναι οι τρόποι για να ξεπεραστούν όλα τα προβλήματα. Στηρίζω τις φιλοζωικές και τους εθελοντές με όλη τη δύναμή μου και μέσω από τις πωλήσεις των βιβλίων των οποίων όλα τα έσοδα μοιράζονται στα εκατοντάδες περιστατικά σε όλη την Ελλάδα αλλά και μέσα από τις εθελοντικές δράσεις που λαμβάνουν χώρα συνήθως σαββατοκύριακα σε όλη την Ελλάδα.
ΔΔ: Πως φανταζόσαστε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια από τώρα; Ποιους άλλους στόχους – όνειρα θεωρείτε πως θα έχετε πετύχει;
ΚΠ: Σε δέκα χρόνια από τώρα νομίζω πως θα έχω κάνει αμέτρητα ταξίδια σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό για να μιλήσω για αυτή τη μοναδική σχέση που χτίζουμε με τα ζώα και τις θεραπευτικές ιδιότητές τους στην ψυχοσύνθεσή μας. Θα έχω γράψει σίγουρα ακόμη δέκα βιβλία και θα έχω διαβάσει πολύ περισσότερα, κάτι που συχνά μου λείπει λόγω έλλειψης χρόνου. Νομίζω τότε θα ζω και με άλλους σκύλους τους οποίους θα έχω εκπαιδεύσει για τα σχολεία και εύχομαι με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου να ζουν ακόμη οι τρεις σκύλοι μου. Αν κάτι με τρομάζει πολύ και με φοβίζει, όσο περνούν τα χρόνια, είναι ο αποχωρισμός μας. Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή να φοβάμαι περισσότερο, γιατί έχω εκπαιδευτεί να ελέγχω όσο μπορώ όλα τα θέλω μου, να σχεδιάζω προσεκτικά τις διαδρομές μου και να κατανοώ τα συναισθήματά μου και όλα τα μπορώ μου. Υπάρχει μια απεριόριστη δύναμη μέσα μας που πάντα θα μας οδηγεί, αρκεί να αφήνεσαι στη ροή. Σε δέκα χρόνια από τώρα θεωρώ πως οι μαθητές που σήμερα εκπαιδεύω θα έχουν γίνει εκείνοι οι απόλυτα υπεύθυνοι πολίτες οι οποίοι θα συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ζώων. Δεν είμαστε άλλωστε ούτε και σήμερα εκείνη η «γραφική» μειοψηφία που μάχεται για ισότητα και δικαιοσύνη κατανοώντας πως δεν είμαστε στον πλανήτη μόνοι! Ολοένα η φωνή μας μεγαλώνει και ολοένα όλοι εκείνοι που αποφασίζουν να αλλάξουν σκέψεις, επιλογές και πράξεις πληθαίνουν. Και αυτό είναι πραγματικά τόσο συγκινητικό!