Αποκλειστική συνέντευξη στην Δέσποινα Δημότση
Στο τεύχος 31, Απρίλιος 2023
Η Αντιγόνη Λασκαρίδη είναι Εκπαιδευτικός Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Ερμιονίδα. Με σπουδές αρχικά στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και στη συνέχεια στην Αρχαιολογία, εργάζεται στην Ερμιονίδα από το 2009 ως Εκπαιδευτικός Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Οι μεταπτυχιακές της σπουδές αφορούν τη Δραματική Τέχνη στην Εκπαίδευση.
Από το 2013 συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο της Γενεύης σε ενάλιες αρχαιολογικές έρευνες, ενώ γνωρίζει Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Γερμανικά. Παράλληλα υπηρετεί ως μουσικός στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Ερμιονίδας και ασχολείται με τον αθλητισμό, τη ζωγραφική και τη λογοτεχνική συγγραφή.
Στο χώρο της εκπαίδευσης έχει αναλάβει ευρωπαϊκά προγράμματα (Erasmus+, αδελφοποίηση σχολείων) και πληθώρα προγραμμάτων σχολικών δραστηριοτήτων (περιβαλλοντικά, πολιτιστικά) ενώ έχει εμψυχώσει τη συμμετοχή των μαθητών της σε διαγωνισμούς ζωγραφικής, ταινιών μικρού μήκους κλπ.
Είναι έγγαμη και μητέρα τεσσάρων παιδιών.
ΔΔ: Αντιγόνη σε καλοσωρίζουμε στο περιοδικό της περιοχής μας και για αρχή θα ήθελα να μας αναλύσεις πως συνδυάζονται τόσα διαφορετικοί τομείς ως αντικείμενο σπουδών. Πως άλλαξες κατεύθυνση από την Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Αρχαιολογία;
ΑΛ: Σήμερα συμβουλεύω πάντα τα παιδιά να σπουδάσουν αυτό που αγαπούν. Όταν είσαι έφηβος η επιδίωξη των σπουδών για λόγους βιοπορισμού είναι κάτι συνηθισμένο και το απαιτεί και ο περίγυρος. Για μένα η διοίκηση επιχειρήσεων ήταν ένας κλάδος που μου εξασφάλισε τον βιοπορισμό για πολλά χρόνια. Αντίθετα, η αρχαιολογία και οι ανθρωπιστικές σπουδές γενικότερα, νομίζω ότι υπήρχαν από πάντα στο DNA μου. Η μεταπήδησή μου από τον ιδιωτικό τομέα στην εκπαίδευση μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω πραγματικότητα το παιδικό μου όνειρο που ήταν η αρχαιολογία πεδίου. Το μεταπτυχιακό στη Σχολή Καλών Τεχνών προέκυψε ως άριστο εργαλείο για τη δουλειά μου στο σχολείο. Τελικά, εμψυχώνοντας τους μαθητές μου να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, εμψύχωσα και τον εαυτό μου.
ΔΔ: Ποια θέση έχεις ως μουσικός στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Ερμιονίδας και πόσα χρόνια ασχολείσαι γενικά με τη μουσική.
ΑΛ: Στη Φιλαρμονική του Δήμου μας οφείλω πολλά γιατί εκεί έμαθα μουσική από το μηδέν. Υπηρετώ παίζοντας ευφώνιο από το 2009 και ο πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο αείμνηστος Γιάννης Νόνης. Ήταν η πρώτη μου επαφή με μπάντα, με πολυφωνία σε μια ηλικία που εικάζεται ότι δύσκολα μαθαίνεις. Ωστόσο τότε πιστεύω είχα ώριμα ακούσματα και αυτό βοήθησε. Συνιστώ στους ενήλικες να το τολμήσουν και να έρθουν στην ομάδα μας.
ΔΔ: Ως μητέρα τεσσάρων παιδιών ο χρόνος φαντάζομαι είναι ελάχιστος. Ποιο είναι το μυστικό σου ώστε να ασχολείσαι με επιτυχία σε όσα πράγματα λαμβάνεις μέρος.
ΑΛ: Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι τα παιδιά μου με εμπόδιζαν στο να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Αντιθέτως λάτρευαν να συμμετέχουν και ήταν πάντα οι μασκότ στο Πανεπιστήμιο, στις ανασκαφές, στη φιλαρμονική. Φυσικά κατήργησα την τηλεόραση, ποτέ δεν είχα ένα σπίτι στην εντέλεια, όμως ήμουν ευτυχισμένη και νομίζω τα παιδιά μου προτιμούσαν αυτό από ένα επιτηδευμένο γεύμα. Θα ήμουν αγνώμων φυσικά, εάν δεν αναγνώριζα την αμέριστη συμπαράσταση και τη σύμπλευση του συζύγου μου Πέτρου Καραΐσκου.
ΔΔ: Το εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας εκτός ότι αλλάζει συνεχώς, δυστυχώς, στηρίζεται πολύ στα εξωσχολικά φροντιστήρια ώστε να περιορίζεται ο ελεύθερος χρόνος των μαθητών, τον οποίο θα χρησιμοποιούσαν για να ανακαλύψουν ένα ταλέντο τους στις τέχνες ή στον αθλητισμό. Με ποιο τρόπο οι μαθητές σου τα συνδυάζουν όλα φέρνοντας τα εις πέρας.
ΑΛ: Η πραγματικότητα στο Επαγγελματικό Λύκειο είναι κάπως διαφορετική. Ο χρόνος των περισσότερων μαθητών δεν περιορίζεται από εξωσχολικά φροντιστήρια, αλλά από την προσπάθειά τους να βιοποριστούν από την τρυφερή εφηβική ηλικία. Είναι ούτως ή άλλως χρέος και καθήκον ενός εκπαιδευτικού να προσφέρει στους μαθητές του ερεθίσματα. Πόσο μάλλον όταν γνωρίζει ότι μπορεί να είναι η μόνη πηγή γι’ αυτά. Το ΕΠΑ.Λ. του Κρανιδίου δίνει ισχυρή προτεραιότητα σε ποικίλες δράσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στο σχολείο αλλά και σε ομίλους και σχολικές δραστηριότητες αμέσως μετά το σχόλασμα που έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν ό,τι ποτέ δεν είχαν τολμήσει. Ενδεικτικά αναφέρω ότι φέτος στο σχολείο μας λειτούργησε όμιλος εκμάθησης κρουστών με χρήση παρτιτούρας, εργαστήριο κουκλοθέατρου, χορωδία, θεατρική ομάδα, κινηματογραφική ομάδα, ομάδα δημιουργικής γραφής, ομάδα ζωγραφικής και φυσικά «τρέχουν» ευρωπαϊκά προγράμματα Erasmus+ και δράσεις αδελφοποίησης.
ΔΔ: Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες των μαθητών έχουν παρουσιαστεί εκτός συνόρων της Ερμιονίδας; Και αν ναι ποια ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία και σε ποια διοργάνωση;
ΑΛ: Αν και προωθούμε τη δουλειά των μαθητών μας σε διάφορους διαγωνισμούς και έχουμε αρκετές διακρίσεις και σε πανελλαδικό επίπεδο, δεν θεωρώ ότι η βράβευση πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Για μένα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία το παιδαγωγικό σκέλος που δίνει το «ταξίδι» και η διάρκεια των δράσεων. Για παράδειγμα, οι μαθητές μας τα τελευταία 5 χρόνια παρουσιάζουν στην Ερμιονίδα αλλά και στο Ναύπλιο ή το Άργος χριστουγεννιάτικο κουκλοθέατρο. Αυτό είναι μια δυναμική εκτός διαγωνισμών που όμως δίνει στα παιδιά αυτοπεποίθηση, συνεργατικότητα, γνωριμία με την τέχνη, δημιουργική αγωνία για την παράσταση. Και οι παλιότεροι δίνουν τη σκυτάλη στους μικρότερους. Αντίστοιχα, το σχολείο μας πέρυσι πραγματοποίησε την έκδοση ενός βιβλίου με τίτλο «Άγνωστοι Ήρωες» και με συμμετοχές μαθητών από όλη την Ερμιονίδα. Από μόνο του αυτό δημιουργεί για τα παιδιά μια προστιθέμενη αξία που υπερβαίνει αυτή του σχολικού διαγωνισμού.
ΔΔ: Μίλησε μας για την παράσταση που ετοιμάζουν οι μαθητές τέλος Απριλίου και που θα παρουσιαστεί στην Ερμιονίδα.
ΑΛ: Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία με τίτλο «Η λαίδη κι ο ΕΠΑΛήτης» στην οποία πρωταγωνιστούν 9 ταλαντούχα παιδιά και από τα δύο λύκεια του Κρανιδίου και η εκπαιδευτικός Μιχαέλα Γοτουχίδου. Η παράσταση θα παιχτεί στο ΓΕΛ Κρανιδίου στις 30 Απριλίου. Όπως διαφαίνεται από τον τίτλο, η υπόθεση διακωμωδεί τη στερεοτυπική διάκριση εις βάρος των μαθητών των Επαγγελματικών Λυκείων που κάποιοι εύκολα κατονομάζουν «αλήτες». Το σενάριο βρίθει από μπερδέματα και εμπλουτίστηκε από ολόκληρη την ομάδα των ηθοποιών-μαθητών και εμψυχωτών-δασκάλων. Ευχαριστούμε τον Δήμο μας που αγκάλιασε την προσπάθεια. Ωφείλω επίσης για τη στήριξη να ευχαριστήσω τους συναδέλφους μου Αγγελική Χρόνη και Ανδρέα Μιχαλόπουλο, τον Διευθυντή του σχολείου μας Ανάργυρο Καραγιάννη, την Ματίνα Γκίκα-Νταουλιάρη που ανέλαβε την επικοινωνία, αλλά και το συγκρότημα Walkman The Band που ηχογράφησε για μας το soundtrack του έργου.
ΔΔ: Πως μπορούμε εμείς οι μεγαλύτεροι να στηρίξουμε τις προσπάθειες των παιδιών; Δεν αναφέρομαι σε γονείς ή άμεσα συμβαλλόμενους στο σχολείο διότι αυτοί ούτως ή άλλως συμμετέχουν, αλλά εμείς οι υπόλοιποι δημότες πως μπορούμε να δώσουμε κίνητρο στη νέα γενιά να δημιουργήσει;
ΑΛ: Τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη να ακουστούν. Όλοι είμαστε απασχολημένοι με τις δουλειές μας, με τα προβλήματά μας και πολλές φορές θεωρούμε τις δουλειές τους «παιδικές» και ως τέτοιες τις χειροκροτούμε άψυχα. Τα παιδιά διψούν για να ακούσουμε όσα έχουν να μας πουν, να τα κατευθύνουμε καλοπροαίρετα, να δώσουμε αξία στη δουλειά τους. Το βήμα που μπορεί να τους δοθεί μέσα από τη συμμετοχή τους σε μια δουλειά χρειάζεται και ενεργό ακροατήριο. Η στήριξη επίσης χρειάζεται στις δραστηριότητες που προάγουν πολιτισμό και όχι εμπορικότητα, ευγενή άμιλλα και όχι οπαδισμό. Τα παιδιά μας δεν είναι άλογα κούρσας. Είναι πολύπλευρες και πολυτάλαντες προσωπικότητες, με διαφορετικούς τύπους νοημοσύνης που πολλές φορές τους φοράμε ταμπέλες με βάση τα δικά μας «θέλω».
ΔΔ : Κλείνοντας θα ήθελα να μας πεις πως οραματίζεσαι, τα επόμενα χρόνια, την παιδεία γενικότερα; Θα έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο;
ΑΛ: Γενικά είμαι αισιόδοξη. Ο χώρος της εκπαίδευσης, αν και χρησιμοποιεί παρωχημένες μεθόδους, βασίζεται στο έμψυχο δυναμικό του. Από τους νέους συναδέλφους βλέπουμε άριστη κατάρτιση, καινοτομία, όρεξη και αγάπη για το λειτούργημά τους. Από την άλλη πλευρά, εκείνη των εφήβων, έχω δει έναν θαυμαστό τρόπο να αξιοποιείται η κοινωνία της πληροφορίας. Στον κόσμο των παιδιών μας υπάρχουν ισχυρές ηθικές αξίες και δίψα για το δίκαιο. Πολλές φορές οι μεγάλοι δεν το αντιλαμβανόμαστε, αλλά τα παιδιά μας ενθουσιάζονται ανακαλύπτοντας μόνα τους ποιοτική μουσική, τέχνη, επιστημονικές καινοτομίες. Πονούν για τους συνανθρώπους τους και για το περιβάλλον. Φυσικά και υπάρχουν και οι θυμωμένες φωνές που επιθυμούν να σταθούν απέναντί μας με οτιδήποτε μας σοκάρει. Όμως δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο κανόνας. Γενικά πιστεύω ότι στην Ελλάδα πάντα υπήρχε και θα υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα εργατικών και δημιουργικών ανθρώπων που αναζητούν την παιδεία μόνοι τους και που δεν την περιμένουν σερβιρισμένη με τη μορφή ακαδημαϊκής διάλεξης.