Αποκλειστική συνέντευξη στη Δέσποινα Δημότση!!! Στο τεύχος 27 Δεκεμβρίου 2022
O Θοδωρής Καρανικόλας γεννήθηκε το 1979 στο Κρανίδι Αργολίδας, όπου και μεγάλωσε. Η ενασχόληση του µε τη συγγραφή ξεκινάει ένα κυριακάτικο δεκεµβριανό απόγευµα του 2010 και επισηµοποιείται δύο χρόνια αργότερα, το 2012, µε την έκδοση του µυθιστορήµατος Ανεπαρκείς καθώς και ράθυµοι.
Ακολουθεί η συλλογή διηγηµάτων Ιστορίες για παρίες το 2013 και το αλληγορικό µυθιστόρηµα φαντασίας Αναγκαία Πνευµατική Αποκατάσταση το 2017. Το 2018 αποφασίζει να γράψει τη συνέχεια του βιβλίου Ανεπαρκείς καθώς και Ράθυµοι, το οποίο θα βρει φιλόξενη στέγη –όπως και το πρώτο µέρος του– στις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή το 2021.
Στον ελεύθερό του χρόνο ασχολείται µε την άλλη µεγάλη του αγάπη: τη µουσική και το DJing, για την ακρίβεια, αλλά και τη φωτογραφία.
Facebook: Thodoris Karanikolas
Instagram: thodortheauthor
ΔΔ : Θοδωρή θα ήθελα να σε καλωσορίσω στο περιοδικό της περιοχής μας και ξεκινώντας θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για τα παιδικά σου χρόνια στο Κρανίδι. Πως ήταν και τι σε ώθησε να ασχοληθείς με τη Δημοσιογραφία;
ΘΚ : Αρχικά, καλώς σε βρίσκω Δέσποινα μετά από τόσο καιρό! Επίσης χαίρομαι που φιλοξενούμαι σε ένα μέσο το οποίο προβάλλει με τόσο σωστό τρόπο όλα τα θέματα που αφορούν τον δήμο στον οποίο μεγάλωσα.
Tα παιδικά μου χρόνια στο Κρανίδι, αν ήταν να τα συνοδέψω με μία μόνο λέξη αυτή θα ήταν: «παιχνίδι»! Αν ήταν να τους δώσω δύο λέξεις τότε θα πρόσθετα: «πολύ παιχνίδι»! Ανήκω σε μία από τις τελευταίες γενιές που πρόλαβε τις αλάνες (σ.σ. γεννημένος το 1979), συνεπώς, όπως καταλαβαίνεις ως παιδί περνούσα ατελείωτες ώρες έξω στη γειτονία με δεκάδες άλλα παιδάκια παρέα έχοντας μία μπάλα, είτε ποδοσφαίρου είτε μπάσκετ μαζί. Αυτά τα χρόνια πιστεύω ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία μου. Όχι μόνο επειδή στην ψυχή έχω παραμείνει παιδί -λίγο μεγάλο βέβαια, 43 ετών- αλλά και λόγω του ότι προσπαθώ να αντιμετωπίζω τις περισσότερες καταστάσεις της ενήλικης ζωής μου σαν κομμάτι κάποιου παιχνιδιού.
Η Δημοσιογραφία ήρθε αργότερα, στην ενήλική ζωή και αυτό που με τράβηξε σε αυτήν ήταν το στοιχείο της έρευνας. Από πάντα θυμάμαι το εαυτό μου να ψάχνει… γενικώς: Απαντήσεις σε ερωτήματα, την Ιστορία, τραγούδια, βιβλία, ταινίες, οπότε η επιλογή υπήρξε προδιαγεγραμμένη κατά κάποιο τρόπο.
ΔΔ : Πες μας λίγα λόγια για την ενασχόλησή σου ως δημοσιογράφος. Κάποια πιο έντονη στιγμή που θυμάσαι ακόμα.
ΘΚ :Λόγω του ότι από μικρός ασχολιόμουν με τον αθλητισμό και παρακολουθούσα σχεδόν όλα τα αθλητικά γεγονότα επέλεξα την Αθλητική Δημοσιογραφία σε μία ιδιωτική σχολή, φοιτώντας από το 2002 έως το 2004. Εξάσκησα το επάγγελμα μέχρι το 2011 και το εγκατέλειψα για έναν βασικό λόγο: Οι εργασιακές συνθήκες στον συγκεκριμένο χώρο ήταν και παραμένουν από απαράδεκτες μέχρι υποφερτές σε ένα μεγάλο ποσοστό και με ελάχιστες εξαιρέσεις, δυστυχώς. Η Κρίση του 2010 δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο τα πράγματα και έτσι με έκανε να στραφώ στο Digital Marketing.
Παρόλα αυτά έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες στιγμές από την ενασχόληση μου με την Δημοσιογραφία. Εμπειρίες που απέκτησα, εργασιακές και μη, γνωριμίες και φιλίες, οι οποίες κρατάν ακόμη και σήμερα. Πάντως, αν έπρεπε να κρατήσω μία και μοναδική στιγμή θα ήταν η πρώτη φορά που βγήκα στο ραδιόφωνο για το ρεπορτάζ ενός αγώνα της Α2 μπάσκετ (Δάφνη-Απόλλων Πάτρας το 2003) και με άκουσαν οι γονείς μου ζωντανά!
ΔΔ: Σε συνέχεια της πορείας σου πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγγραφή;
ΘΚ: Εδώ η Δημοσιογραφία έκανε το θαύμα της! Οι μεγάλη μου προσδοκία ήταν να ασχοληθώ με το ραδιόφωνο μέχρι τη στιγμή που έγραψα το πρώτο μου κείμενο-είδηση για έναν αθλητικό ιστότοπο στον οποίο έκανα πρακτική. Πρώτη φορά στη ζωή μου μού ανέθεταν να γράψω κάτι ενδιαφέρον και που το γνωρίζω καλά, μιας και την Έκθεση Ιδεών στο σχολείο και το σχολείο γενικότερα τα εύρισκα βαρετά. Έτσι, το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Από εκείνη τη στιγμή και για τα επόμενα χρόνια έγραψα πάμπολλα κείμενα αθλητικού, μουσικού, κινηματογραφικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος για διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, ώσπου λίγο μετά τα 30 κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να πάω το γράψιμο ένα βήμα παραπάνω. Στη συγγραφή δηλαδή και άρχισα με το μυθιστόρημα «Ανεπαρκείς καθώς και Ράθυμοι», το πρώτο μέρος, το οποίο εκδόθηκε το 2012.
ΔΔ: Ποιο από τα βιβλία σου είναι αυτό που διαβάζεται περισσότερο; Και πως το εξηγείς αυτό;
ΘΚ: Η συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες για Παρίες» γιατί είναι μικρό βιβλίο (100 σελίδες), περιέχει 11 αυτοτελείς ιστορίες και κακά τα ψέματα h πλειονότητα των αναγνωστών –κυρίως των περιστασιακών– «τρομάζει» στη θέα ενός ογκώδες βιβλίου. Ωστόσο, η τελευταία ολοκληρωμένη έκδοση του «Ανεπαρκείς καθώς και Ράθυμοι» παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον από το κοινό λόγω της υπόθεσης και επειδή συνδυάζει με μοναδικό τρόπο πολλές, διαφορετικές και σημαντικές ιστορικές περιόδους της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Τελευταίο, αλλά όχι αμελητέο, άφησα την «Αναγκαία Πνευματική Αποκατάσταση». Το θεωρώ το πιο ξεχωριστό βιβλίο μου γιατί δεν ξεκινάει με την πεπατημένη, δεν είναι ούτε ένα κλασσικό μυθιστόρημα ούτε ένα κλασικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, πέρα από αλληγορικά έχει και σουρεαλιστικά στοιχεία τόσα όσα όχι για να μπερδέψουν τον αναγνώστη, αλλά για να τον βοηθήσουν να «ξεκλειδώσει» όλα τα μηνύματα του.
ΔΔ :Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά για τους συγγραφείς από επαρχία; Στηρίζονται όσο θα έπρεπε από τον τόπο τους;
ΘΚ : Το μεγαλύτερο μειονέκτημα –ειδικά όταν μένουν και στην επαρχία– είναι ότι το κοινό τους συνήθως περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο. Από την άλλη τις περισσότερες φορές το κοινό αυτό είναι φανατικό και ο συγγραφέας μπορεί να εξελιχθεί σε τοπικό ήρωα! Σε όλα τα παραπάνω βέβαια παίζει ρόλο και το πόσο καλός/καλή είναι κάποιος/κάποια στα social media και της δημόσιες σχέσεις. Για το αν στηρίζονται γενικά δεν ξέρω. Σε προσωπικό επίπεδο μπορώ να σου πω ότι συνολικά, όντως, έχω βρει μεγάλη αποδοχή από τους πατριώτες μου, ωστόσο υπάρχουν ορισμένα άτομα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν κι άλλο τη διάδοση του έργου μου, αλλά είτε κάνουν ότι δεν γνωρίζουν είτε έχουν πάντα πολύ δουλειά για να ασχοληθούν. Η πλειονότητα πάντως πάντα δείχνει ενδιαφέρον και τo πιο σπουδαίο από όλη αυτήν την διαδικασία των τελευταίων δέκα ετών είναι ότι επανασυστήθηκα στον κόσμο του Κρανιδίου και της Ερμιονίδας με μια άλλη μου ιδιότητα και ότι μέσα από τη συγγραφή γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους από την περιοχή με πραγματικές ανησυχίες και ευαισθησίες, που πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν τους είχα γνωρίσει νωρίτερα, όταν για παράδειγμα ήμουν μόνιμος κάτοικος Κρανιδίου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Δήμητρα Αξαρλή, υπεύθυνη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κρανιδίου, η οποία έχει βοηθήσει τα μέγιστα στο να επαναπαρουσιαστώ στην τοπική κοινωνία με την συγγραφική μου ιδιότητα.
ΔΔ: Όταν δεν γράφεις με τι ασχολείσαι; Έχεις κάποια ασχολία όπως π.χ. ένα σπορ;
ΘΚ: Πολλές και διάφορες! Η μουσική είναι μεγάλη μου αγάπη, μιας και πέρα από DJ είμαι και συλλέκτης δίσκων. Ασχολούμαι επίσης και με την φωτογραφία σε ερασιτεχνικό επίπεδο, φωτογραφίζοντας κυρίως θέματα από αστικό τοπίο, ενώ τον τελευταίο ενάμισι χρόνο έχω αρχίσει ποδηλασία και χορό (soul/funk/northern soul/disco). Το καλοκαίρι βέβαια το κολύμπι αποτελεί την πρώτη μου προτεραιότητα. Σε δουλεία να βρισκόμαστε! Πάντως, όταν ένας συγγραφέας δεν γράφει αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ανενεργός. Μπορεί να μην ασχολείται κυριολεκτικά με το αντικείμενο κάποια χρονική περίοδο, αλλά πάντα παρακολουθεί, αφουγκράζεται, ενημερώνεται, ψάχνεται, έχει μονίμως τις κεραίες του ανοιχτές για επικείμενα θέματα, κεφάλαια και ιστορίες.
ΔΔ: Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που ενώ θέλει να γράψει και να εκφραστεί, δεν το τολμάει;
ΘΚ: Ποτέ δεν ξέρεις πόσοι εκεί έξω θα ταυτιστούν με τα γραφόμενα σου. Αξίζει τον κόπο έστω και ένας αν υπάρξει.
ΔΔ: Αυτή την περίοδο υπάρχει κάποιο καινούργιο πρότζεκτ που ετοιμάζεις; Και αν όχι, πότε να περιμένουμε το επόμενό σου βιβλίο;
ΘΚ: Στα σκαριά έχω δύο βιβλία: μια συλλογή διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα φαντασίας. Αυτή τη στιγμή προκρίνεται με ένα μικρό προβάδισμα η συλλογή. Το σίγουρο είναι ότι και τα δύο θα γραφτούν με μια πιθανή ημερομηνία κυκλοφορίας για το επόμενο βιβλίο το τέλος του 2024.