Αποκλειστική συνέντευξη στη Δέσποινα Δημότση. Τεύχος 55, Απρίλιος 2025
Ο Δημήτρης Κουτελιέρης γεννήθηκε στο νησί της Νάξου. Σπούδασε συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης και εργάσθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού επί τριάντα χρόνια ενώ, παράλληλα, δημιούργησε το “Ελληνικό σπίτι” στην Πλάκα, δημιουργώντας χρηστικά αντικείμενα με πρώτη ύλη το παλιό ξύλο, το μάρμαρο και το σίδερο.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια συνεργάσθηκε, επίσης, με το Πανεπιστήμιο του Μονάχου στις ανασκαφές της Αίγινας, με τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή στο Λαύριο και προσέφερε τις υπηρεσίες του σε πολλές μεγάλες Πανεπιστημιακές ανασκαφές.
Για τις πρωτότυπες δημιουργίες του έχουν γράψει η New Yor Times και η International Herald Tribune, και για το 2008 ο ταξιδιωτικός οδηγός της Louis Vitton… Τη δουλειά του έχουν παρουσιάσει οι τηλεοράσεις της Σουηδίας, Γαλλίας, Ιαπωνίας καθώς και το Discovery Channel στις H.Π.Α.
ΔΔ: Ποιο θυμάστε ως το πρώτο σας έργο όταν ήσασταν μικρός και ζούσατε στην όμορφη Νάξο. Πως το επεξεργαστήκατε τότε;
ΔΚ: Το πρώτο έργο που δημιούργησα σε πολύ νεαρή ηλικία στο νησί που γεννήθηκα, στο νησί της Αριάδνης τη Νάξο, ήταν μία σφεντόνα από αγριελιά. Το επεξεργάστηκα τρίβοντας το κλαδί πάνω σε ένα βράχο
ΔΔ: Πόσο συμβάλλει η τέχνη της συντήρησης ενός έργου στην πολιτιστική μας κληρονομιά;
ΔΚ: Η τέχνη της συντήρησης ενός έργου παίζει καθοριστικό ρόλο έτσι ώστε το έργο να “συνεχίσει να ζει μαζί μας” και να είναι μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς για τις επόμενες γενιές
ΔΔ: Ποια υλικά δουλεύετε περισσότερο και γιατί; Που βρίσκετε συνήθως αυτά τα υλικά, πως τα επιλέγετε.
ΔΚ: Το υλικό που δουλεύω περισσότερο είναι το ξύλο, γιατί είναι “ζεστό υλικό”, πιο εύκολο να επέμβεις πάνω του και είναι αυτό που έρχεται περισσότερο σε επαφή με τους ανθρώπους. Άλλο άλλο υλικό που “δουλεύω” είναι το μάρμαρο και το σίδερο. Τα υλικά μου τα συλλέγω από τόπους καταστροφής, όπως καρνάγια, διάλυση οίκων και το κριτήριο για την επιλογή τους είναι να “εκπέμπουν” θετική ενέργεια
ΔΔ: Ποιο ήταν το πιο «διαλυμένο» υλικό το οποίο μετατρέψατε σε έργο τέχνης; Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν το τελειώσατε και του δώσατε μια δεύτερη ευκαιρία.
ΔΚ: Όλα τα παλιά υλικά που χρησιμοποιώ πριν τα μετατρέψω σε έργα τέχνης είναι πολύ ταλαιπωρημένα και ξέπνοα, σχεδόν διαλυμένα, ένα στάδιο πριν την ολική τους καταστροφή. Εκεί επεμβαίνω εγώ και τους “δίνω πνοή να συνεχίσουν να ζουν μαζί μας”…
ΔΔ: Έχοντας συνεργαστεί με Αρχαιολογικές Σχολές σε Πανεπιστημιακές ανασκαφές τι ήταν αυτό που σας έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση από αυτές τις συνεργασίες; (η αφοσίωση των φοιτητών στις ανασκαφές, η ιστορία γενικότερα ή κάτι άλλο;)
ΔΚ: Ως συντηρητής αρχαιοτήτων στο Υπουργείο Πολιτισμού στην Β Εφορία Κλασσικών Αρχαιοτήτων & έχοντας συνεργαστεί παράλληλα με πολλές Αρχαιολογικές Σχολές σε Πανεπιστημιακές ανασκαφές, όπως με την “Γαλλική Σχολή”, με το Πανεπιστήμιο του Μονάχου στην ανασκαφή της κολώνας στην Αίγινας, με τον καθηγητή Πέτρο Θέμελη στις ανασκαφές του στην Ερέτρια αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ίδια, πάντα, αίσθηση κάθε φορά που ερχόμουν σε επαφή, που “άγγιζα” αντικείμενα που “βγαίναν στο φως” ξανά μετά από δύο και τρεις χιλιάδες χρόνια ..
ΔΔ: Και το «Ελληνικό Σπίτι» στην γραφική περιοχή «Πλάκα» είναι επίσης από μόνο του ένα έργο τέχνης επί δεκαετίες. Πότε εγκατασταθήκατε εκεί και ποιες είναι οι πρώτες σας αναμνήσεις από τις προηγούμενες δεκαετίες.
ΔΚ: Το “Ελληνικό Σπίτι”, το μόνιμο εκθετήριο-εργαστήριο μου δημιουργήθηκε σε αυτόν τον πεζόδρομο στην “Συνοικία των Θεών” στην Πλάκα (Κέκροπος 14) πριν, περίπου, πενήντα χρόνια, τότε που “άνθιζαν” οι μπουάτ και τα καλλιτεχνικά σχήματα, τότε που στην καθημερινότητα μου, στις βόλτες μου γύρω από την Ακρόπολη, στον χώρο μου την ώρα που δημιουργούσα, την ώρα που έπινα τον Ελληνικό μου καφέ συνομιλούσα με καλλιτέχνες ξεχωριστούς, όπως η Ελένη Βιτάλη, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας η Γλυκερία και ο σύζυγος της Στέλιος Φωτιάδης, με επιστήμονες όπως ο γυναικολόγος Παπανικολάου, με εξέχουσες προσωπικότητες όπως η Μελίνα Μερκούρη, η Νανά Μούσχουρη, ο κατάλογος ατελείωτος…Υπέροχες αναμνήσεις, ανεξίτηλα χαραγμένες στην μνήμη μου!!
ΔΔ: Ποιο είναι το μεγαλύτερο σε όγκο κομμάτι που έχετε φτιάξει και πως το εμπνευστήκατε.
ΔΚ: Το μεγαλύτερο σε όγκο κομμάτι που έχω φτιάξει είναι μπουκαπόρτες, που τις ανακάλυψα σε ένα καρνάγιο και με αυτές δημιούργησα ένα μοναστηριακό τύπου τραπέζι.
ΔΔ: Αν σας ζητούσαν να δημιουργήσετε ένα έργο όχι από παλιά υλικά αλλά από πιο σύγχρονα, θα το κάνατε ή θα μένατε πιστός στα υλικά που δουλεύετε επί δεκαετίες;
ΔΚ: Απαραίτητη προϋπόθεση για να συλλέξω ένα υλικό για να δημιουργήσω με αυτό είναι να είναι παλιό και να το ανακαλύψω ο ίδιος στο “σημείο που έζησε”!Έτσι θα νιώσω αν μεταφέρει θετική ενέργεια, ωραίες μνήμες του παρελθόντος για να “συνεχίσει να ζει” σε νέο χώρο…