Αποκλειστική συνέντευξη στη Δέσποινα Δημότση. Τεύχος 54, Μάρτιος 2025
Ο Στράτος Τζώρτζογλου σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν. Συνεργάστηκε στο θέατρο με σκηνοθέτες όπως οι: Κάρολος Κουν, Μίνως Βολανάκης, Ζυλ Ντασσέν, Σπύρος Ευαγγελάτος, Ρούλα Πατεράκη, Ανδρέας Βουτσινάς και στον κινηματογράφο με σκηνοθέτες όπως οι: Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Παντελής Βούλγαρης, Μιχάλης Κακογιάννης, Νίκος Παναγιωτόπουλος.
Το 1990, συνεργάστηκε για την ΕΡΤ με την Κατρίν Ντενέβ στο «365 μέρες γέννηση». Στο εξωτερικό, το 1994 συνεργάστηκε με την Eva Bergman στην ταινία «One Love and the Other», στην οποία ήταν συμπρωταγωνιστής με την Lena Endre. Το 2004 συνεργάστηκε με τον Michelle Favart στην ταινία «Le Dernier Monsieur des Balcans» και έπαιξε στο έργο της Λείας Βιτάλη «Roast Beef» με τη Sarah Douglas στο Riverside Studio in Hammersmith στο Λονδίνο.
Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές: 365 μέρες γέννηση, Modevideo bog te video, Le dernier seigneur des Balkans, Χήρες Club, Το σημάδι του έρωτα, Στο δρόμο της καρδιάς, Στη Σκιά του Πολέμου, Παλίρροια σε φόντο κόκκινο, Προς την ελευθερία, Οι φρουροί της Αχαΐας, Μυστικές διαδρομές, Μια Υπέροχη Ζωή Ιδιαιτέρα για Κλάματα, Η φανέλα με το 9, Η ζωή της άλλης, Αληθινοί έρωτες, Γυναίκα χωρίς όνομα, Έκπτωτος άγγελος, Βάλς με Δώδεκα Θεούς, Άγρια Γη. Τη σεζόν 2021, συμμετείχε στο ριάλιτι “Η Φάρμα”.
Τιμήθηκε 2 φορές:
·1ο Κρατικό βραβείο 1ο αντρικού ρόλου για την ταινία «Πάνω Κάτω και Πλαγίως» του Μιχάλη Κακογιάννη με την Ειρήνη Παπά.
·2ο βραβείο 1ο αντρικού ρόλου το 1989 για την ταινία «Τοπίο στην Ομίχλη» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου στο Stars de Demain στη Γενεύη.
ΔΔ: Καλωσορίζοντάς σας στο περιοδικό μας, θα θέλαμε να μας πείτε πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική και ποιες στιγμές θυμάστε πιο έντονα με τον Κάρολο Κουν.
ΣΤ: Αποφάσισα να ασχοληθώ με την υποκριτική πάρα πολύ σοβαρά και ώριμα σε μια πολύ ευαίσθητη φάση της ζωής μου. Η μητέρα μου παραλίγο να πεθάνει, μας είπαν οι γιατροί ότι θα πεθάνει, αλλά τελικά έζησε. Μετά απ’ αυτό βγήκαμε ραντεβού και πήγαμε σε έναν καλοκαιρινό κινηματογράφο. Εκείνη μαγεμένη έβλεπε την ταινία, εγώ την έβλεπα υγιή και ευτυχισμένη, το όνομά της ήταν Ευτυχία εξάλλου. Σκέφτηκα λοιπόν να πάρω ένα μαχαίρι τη νύχτα, να πάω στο πανί όταν δεν είναι κανείς, να το σκίσω και να μπω μέσα και να με βλέπει η μάνα μου. Ήμουνα πέντε χρονών. Η επαφή μου με τον Κουν, αυτό που θα θυμάμαι σε όλη μου την ζωή λίγο πριν πεθάνει, δέκα λεπτά πριν πεθάνει, με φώναξε στο δωμάτιο που νοσηλευόταν και άρχισε να μου μιλάει για το θέατρο, πως να λέω τις ατάκες στα τρία τελευταία “μάνα”, στο έργο “Ήχος του όπλου” , που ήταν η τελευταία του σκηνοθεσία και με έχρισε ως τελευταίο μαθητή του – μεγάλη ευλογία και μεγάλη ευθύνη ταυτόχρονα. Μου έλεγε να λες τα “μάνα, μάνα, μάνα” με τέτοια αγάπη και πάθος και εκείνη τη στιγμή προσπαθούσε να μου μεταδώσει το πάθος του για το θέατρο που το έκανε με τόση αγάπη και αφοσίωση σαν να’ θελε να μου δώσει την ανάσα του να την καταπιώ και να εμποτιστώ μ’ αυτήν την ιερή ανάσα και φλόγα του θεάτρου. Μετά από δέκα λεπτά πέθανε και αυτή η ανάσα διατηρείται μέσα μου ακόμα μετά από 37 χρόνια.
ΔΔ: «Η φανέλα με το 9» είχε μεγάλη επιτυχία στο ευρύ κοινό εφόσον συνδύαζε τον βασιλιά των σπορ το ποδόσφαιρο αλλά και τη ζωή του επιτυχημένου ποδοσφαιριστή. Πόσο έντονες ήταν οι στιγμές θαυμασμού που βιώνατε τότε.
ΣΤ: Η στιγμή θαυμασμού γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν έρχεται μετά από μια στιγμή τεράστιας αποτυχίας γιατί το να είσαι συνεχώς πετυχημένος αρχίζει να μη σου κάνει αίσθηση κάποια στιγμή. Έτσι λοιπόν και΄γω ήταν η πρώτη μου ταινία και επειδή έζησα πολύ φτωχικά χρόνια σε ηλικία 22 ετών μετά τον “Ήχο του όπλου” που ήμουν πρωτοετής μαθητής στη Δραματική σχολή του Κάρολου Κουν όταν έπαιξα τον Μιχάλη στην τελευταία σκηνοθεσία του Κουν, ήρθε ο Παντελής Βούλγαρης και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μπιλ Σερέτη στην “Φανέλα με το 9”. Οπότε ήρθε ο θρίαμβος ακριβώς τη στιγμή που δεν είχα να δώσω λεφτά ούτε στο λεωφορείο και ήταν κάτι μεταλλικά κουτιά που έριχναν χρήματα και εγώ αντί για χρήματα έριχνα πετρούλες για να κάνουν θόρυβο. Φορούσα το ίδιο ρούχο για μήνες και έτρωγα μόνο σε σπίτια φίλων. Ήρθε η επιτυχία λοιπόν, όχι μόνο στη ζωή μου αλλά και στην ταινία μέσα, ο Μπιλ Σερέτης που υποδυόμουνα έκανε μία σκηνή στο γήπεδο της ΑΕΚ και είναι η στιγμή που χτυπάει ένα πέναλντι. Ο Βούλγαρης μου είπε να το στείλω στο γάμα και είπε μάλιστα στον τερματοφύλακα να προσπαθήσει να το πιάσει. 35000 κόσμος μες το γήπεδο ούρλιαζε και φώναζε γνωρίζοντας ότι κάνουμε ταινία αλλά εκείνοι είχαν ενθουσιαστεί. Ένοιωθα τα πλήθη ότι θέλανε να μας καταπιούν, άλλοι φωνάζανε άλλοι βρίζανε άλλοι γιουχάρανε πριν χτυπήσω το πρώτο πέναλντι. Ρίχνω στο γάμα και βγαίνει ξυστά άουτ, 35000 κόσμος πήγε να μας καταπιεί ένοιωσα σαν μονομάχος στο Κολοσσιαίο της Ρώμης όταν τον έχουν ρίξει μες τα λιοντάρια όπως ρίχνανε τους Χριστιανούς. Δεύτερη προσπάθεια έπρεπε να μπει το γκολ γιατί τελείωνε το ημίχρονο που έπαιζε ΑΕΚ – Εθνικός και δεν είχαμε άλλη ευκαιρία να τραβήξουμε πλάνα με κόσμο και όλο αυτό που γυρίστηκε το μεγαλειώδες ¨Η φανέλα με το 9″ είναι αληθινοί κομπάρσοι και δεν τους πλήρωσε ο Βούλγαρης απλώς ενθουσιαστήκανε από τον δικό μου ενθουσιασμό που έβαλα τη μπάλα στα δίχτυα στο γάμα και από τη χαρά μου έκανα κάτι παράνομο που δεν το κάνουν οι ποδοσφαιριστές, ανέβηκα στα κάγκελα της Θύρας 13 της φανατικής οι οποίοι ανάψανε φωτοβολίδες αληθινές που τις είχανε για τον αγώνα τον κανονικό και ο Βούλγαρης με πέντε κάμερες κινηματογραφούσε όλο το γήπεδο και έγινε ο χαμός ο μεγάλος, αισθάνθηκα λοιπόν ότι χάρισα μία από τις ωραιότερες στιγμές στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου με αληθινούς θεατές όχι κομπάρσους σε μια υπερπαραγωγή που δεν είχε πληρωθεί κανείς για αυτό το πράγμα, δεν ήταν κομπάρσοι ήταν αληθινοί θεατές, αισθάνθηκα λοιπόν τεράστια χαρά σαν να είχα βάλει αληθινό γκολ και ότι έβαζα γκολ στη ζωή.
ΔΔ: Ποια από τις δραματικές σειρές που έχετε λάβει μέρος ήταν η πιο απαιτητική στα γυρίσματα και γιατί
ΣΤ: Η πιο απαιτητική ήτανε φυσικά η ταινία που πήρε το βραβείο “Φελίξ” δηλαδή το Όσκαρ καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας και 7 βραβεία στη Βενετία και ψηφίστηκε ως μία από τις 100 καλύτερες στον κόσμο όλων των εποχών και ονομάζεται “Τοπίο στην Ομίχλη” του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Έχω πάρει το δεύτερο βραβείο 1ου αντρικού ρόλου και ήταν η χρονιά που πήρε ο Αντόνιο Μπαντέρας την πέμπτη θέση. Αυτή η ταινία απαιτούσε, επειδή είναι μονοπλάνα δεκάλεπτα και παίζεις με παιδιά τα οποία είναι απρόβλεπτα, τα σκηνοθετούσε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος λες και ήταν θεατρικό έργο αλλά έπρεπε να κάνουμε με μαθηματική ακρίβεια τις κινήσεις και τις ατάκες γιατί λειτουργούσε ο Θόδωρος με γεωμετρικά σχήματα οπότε θα έπρεπε να γίνουν όλα θα έλεγα με μια χορευτική ακρίβεια, εγώ και δύο παιδάκια συν το γεγονός ότι είχαμε μία μηχανή που έπρεπε να ανεβοκατεβαίνουμε πλαγιές, να μπαίνουμε μέσα στην άμμο και να είμαστε ακριβώς στο κάδρο έτσι όπως το όριζε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Ήτανε όλη η ταινία πάρα πολύ δύσκολη να γυριστεί γιατί οι συνθήκες απαιτούσαν από εμένα ακρίβεια όχι μόνο στις κινήσεις, όχι μόνο στην επαφή μου με τα παιδιά αλλά και στα κάδρα ενός σκηνοθέτη που έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο γεωμετρικούς θα έλεγα σκηνοθέτες στα κάδρα του, ήτανε εικαστικός πέρα από προφήτης ο μεγάλος τεράστιος σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος σε μια πανάκριβη παραγωγή.
ΔΔ: Το θέατρο ή την τηλεόραση αγαπάτε περισσότερο και γιατί.
ΣΤ: Ποτέ δεν μου άρεσε το διαζευκτικό “ή” θεωρώ ότι ανήκει στο διάβολο, μ’ αρέσει το “και” που τα ενώνει όλα. Είμαι σύμφωνος με τη φράση του Καζαντζάκη “Όλα είναι ένα, ο Θεός ενώνει ο διάβολος διαχωρίζει”. Μ’ αρέσει να είμαι είτε μπροστά από κάμερα είτε πάνω στη σκηνή με ανθρώπους που συμπλέουμε στο όραμα, να έχουμε κοινό όραμα και να έχουμε κάτι να πούμε μέσα απ’ την καρδούλα μας – τόσο απλά. Αυτό είναι το ταλέντο, η ανάγκη σου, τα όνειρα σου. τον πόνο σου, την αγάπη σου, την τρυφερότητά σου μέσα από την τέχνη σου.
ΔΔ: Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τις συνεργασίες σας στο εξωτερικό. Ποια θετικά και ποια αρνητικά εντοπίσατε σε σχέση με την Ελλάδα όσον αφορά τον κόσμο του θεάματος.
ΣΤ: Οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι επειδή εδώ έχω δουλέψει με τεράστιες προσωπικότητες που κάνανε μεγάλη καριέρα και στο εξωτερικό δηλαδή δούλεψα με τον Μιχάλη Κακογιάννη που οι ταινίες του πήρανε και προταθήκανε για Όσκαρ και οι συνεργάτες του πήραν Όσκαρ όπως ο Χατζηδάκης, ο Βασίλης ο Φωτόπουλος στα σκηνικά, παίξανε ηθοποιοί εξαιρετικοί στις ταινίες του, έπαιξα στην ταινία του Αγγελόπουλου που είναι από τους κορυφαίους στον κόσμο, τον Ζυλ Ντασέν ένας σκηνοθέτης που ήταν κάθε χρονιά στο Φεστιβάλ των Καννών, με την Bergman γυρίσαμε μια ταινία που παίχτηκε στη Σουηδία, με την πρωταγωνίστρια Λένα Εντρέ βασική πρωταγωνίστρια του Κρατικού Θεάτρου στη Σουηδία και ηθοποιός του Irman Bergman ο οποίος έχει πει για μένα ότι είμαι “Βιολί Stradivarius”. Εξαρτάται από το σκηνοθέτη τι ήχους θα βγάλω , εγώ είμαι ένα βιολί ακριβείας αν ο σκηνοθέτης είναι μέτριος μέτρια μουσική θα βγάλω. Αν ο σκηνοθέτης είναι μεγάλος θα βγάλω μεγάλη μουσική και αυτό το είπε ο Irman Bergman ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης που πέρασε ποτέ από τον κόσμο και με είχε δει στο “Τοπίο στην ομίχλη” του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.
ΔΔ: Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν τιμηθήκατε με τα βραβεία 1ου Ανδρικού Ρόλου.
ΣΤ: Τα συναισθήματά μου ήτανε αυτό που μου είπε η γυναίκα μου, πολύ ωραίο το βραβείο, το χαρήκαμε εκείνη τη στιγμή που το πήραμε και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Το βραβείο είναι σαν να σου κλείνει το μάτι ο Θεός ότι καλά πας αλλά τώρα θέλει ακόμα περισσότερη δουλειά
ΔΔ: Ο γιος σας ο Άλκης ζει στην Αμερική. Τι σας λέει για την ζωή του εκεί ως σκηνοθέτης;
ΣΤ: Ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον άνθρωπο δεν είναι τι δουλειά κάνεις αν είσαι σκηνοθέτης, αρτοποιός, σκουπιδιάρης, δάσκαλος αλλά πόσο Θεό βάζεις μέσα στο οτιδήποτε κάνεις από τη στιγμή που ξυπνάς έχει ευγνωμοσύνη όλη μέρα; αυτό έχει σημασία. Μαθαίνεις να συγχωράς τα λάθη σου και τα λάθη των αλλονών; αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είσαι πεινασμένος για να κάνεις την καλύτερη δουλειά με πάθος και δοξάζοντας το Θεό που σου δίνει τη δυνατότητα να έχεις υγεία για να μπορείς να δουλεύεις; είναι πολύ σημαντικό. Μπορείς να δώσεις αγάπη στους ανθρώπους χωρίς να περιμένεις τίποτα απ’ αυτούς; είναι πολύ σημαντικό. Αυτά ισχύουν για όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
ΔΔ: Στα social media απολαμβάνουμε όμορφες φωτογραφίες από τα ταξίδια σας με τη σύζυγό σας. Τι σημαίνει για εσάς το να ταξιδεύετε και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας προορισμοί.
ΣΤ: Είναι εκπληκτική η εμπειρία του να γνωρίζεις ανθρώπους από διαφορετικά μέρη. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος πρέπει να ταξιδέψει όσο περισσότερο μπορεί στη ζωή του, όλα τα μέρη κρύβουν μια ομορφιά δεν είναι μόνο η Σαντορίνη, η Κρήτη, η Ρόδος, η Μύκονος, η Θεσσαλονίκη, η Χαλκιδική, η Αμερική, η Γαλλία τα μέρη τα οποία επισκέφθηκα με τη Σοφία αλλά είναι και κάτι μικρά χωριουδάκια που δεν τα πιάνει το μάτι σου και μπορείς να καθήσεις με τους απλούς ανθρώπους του χωριού και να ανταλλάξεις εμπειρίες γιατί αυτοί έχουν να σου διηγηθούν την ιστορία της παλιάς Ελλάδος που αξίζει κανείς να την γνωρίσει. Τα παιδιά δυστυχώς του σήμερα δεν έχουν την δυνατότητα να γνωρίσουν την παλιά Ελλάδα τότε που το ψυγείο του πάγου ήταν το μόνο εφόδιο που είχε μια οικογένεια και που οι άνθρωποι δεν είχαν ηλεκτρικό αλλά λάμπες πετρελαίου και αυτοί είναι οι άνθρωποι κάποια γεροντάκια στα πολύ μικρά χωριουδάκια που τα έχουν ζήσει. Έχουν μεγαλώσει. έχουν ερωτευθεί, έχουν αγαπήσει μέσα από αυτά και αυτοί μπορούν να σου πουν αυτές τις ιστορίες για αυτήν την Ελλάδα η οποία όσο πάει και φθίνει, χάνεται και σε λίγο καιρό δεν θα θυμάται κανείς αυτούς τους ανθρώπους που ζήσανε αυτήν την Ελλάδα.
ΔΔ: Πείτε μας λίγα λόγια για τα σεμινάρια υποκριτικής και αυτοβελτίωσης που διοργανώνετε. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα παρακολουθήσει ακόμη και αν δεν έχει σχέση με την υποκριτική;
ΣΤ: Κυρίως αυτοί που δεν έχουν σχέση με την υποκριτική μπορούν να παρακολουθήσουν τα σεμινάρια που εγώ διοργανώνω και δεν είναι μόνο υποκριτικής αλλά και αυτοβελτίωσης. Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί μέσα από το παιχνίδι του θεάτρου να γίνει παιδί και για ένα παιδί όλα είναι δυνατά. Κυρίως μπορεί να ονειρεύεται και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, να μην πιστεύει στη λογική που του λέει δεν είσαι αρκετά καλός, δεν σ’ αγαπάνε, είναι δύσκολη η ζωή, πολλά τα προβλήματα. δεν έχω λεφτά, δεν είμαι όμορφος και όλα αυτά τα “δεν” που λέει η λογική μας και η κοινωνική μας διαμόρφωση και οι αρνητικές πεποιθήσεις με τις οποίες μας μεγάλωσαν αλλά ένα παιδί ξέρει να λέει ναι στη ζωή, ναι στις προκλήσεις της ζωής, στα όποια προβλήματα που έρχονται ως δάσκαλοι να μας εκγυμνάσουν και μέσα από την εμπειρία του θεάτρου μαθαίνουμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας, να παρατηρούμε τα συναισθήματά μας και να γινόμαστε νικητές και πρωταγωνιστές στη ζωή μας. Αυτό κάνω στα μαθήματά μου και διαδικτυακά που τώρα σε λίγες μέρες θα φτιάξω μία σελίδα το stratostzortzoglou.gr στην οποία θα βάλω όλες τις λεπτομέρειες και της σχολής που έχω ως κτίριο στο κέντρο της Αθήνας για να ρθουν να με παρακολουθήσουν όσοι επιθυμούν με πολύ μικρό κόστος περίπου 3 ευρώ την ώρα, όποιος αγοράσει όλο το πακέτο το τρίμηνο ή όποιοι επιθυμούν θα έχω τα τηλέφωνα για να έρθουν σε επαφή μαζί μου για να διδάξω διαδικτυακά όποιον το επιθυμεί. Οι ηλικίες τις οποίες αναλαμβάνω είναι από 15 μέχρι 85, πιστέψτε με υπάρχουν άνθρωποι 80 ετών που κάνουν μαθήματα και είναι και πολύ καλοί !!!
https://www.stratostzortzoglou.gr