Αποκλειστική συνέντευξη στη Δέσποινα Δημότση. Τεύχος 54, Μάρτιος 2025
Ο Χρήστος Αρφάνης (αγγλικά: Christos Arfanis) γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1996 στην Αθήνα, Ελλάδα. Μεγάλωσε και ζει στον Δήμο Ηλιούπολης, Αττικής όπου ολοκληρώσε και το Λύκειο. Παρακολουθησε σπουδές πάνω στην Κατεύθυνση «Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων και Επιχειρήσεων Φιλοξενίας» στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αθήνας (Τ.Ε.Ι. Αθήνας – Το 2018, το Τ.Ε.Ι. Αθήνας και το Α.Ε.Ι. Πειραιά Τ.Τ. συγχωνεύθηκαν και μετεξελίχθηκαν στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.), όμως σύντομα αποφάσισε να πειραματιστεί με τον κινηματογράφο και το θέατρο, κάνοντας την σκηνοθεσία, γράφοντας το σενάριο και κάνοντας την παραγωγή με μια ταινία μικρού μήκους σε ηλικία 20 ετών.
Από το 2023 είναι μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. Άρθρα του για τον Κινηματογράφο έχουν δημοσιευτεί στην πολιτιστική στήλη του Επιστημονικού Περιοδικού του Οδοντιατρικού Συλλόγου Πειραιά, ενώ από το 2020 που ασχολείται με την αρθρογραφία είναι αρχισυντάκτης σε πολλά websites, ψηφιακά και έντυπα περιοδικά. Έχει διατελέσει μέλος σε κριτικές επιτροπές για πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου: 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Ανατομία Εγκλήματος και Τρόμου» (Anatomy Crime and Horror International Film Festival), στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Μαραθώνιος Ταινιών Αθηνών» (Athens Marathon International Film Festival) στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του «West Dallas» (West Dallas Film Festival) στο 4ο «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογραφικών Μονολόγων & Μικρού Μήκους Ταινιών Αγρινίου “Οι μονόλογοι της Λήδας”» (Agrinio international film festival – Leda’s Monologues), στο 4ου «Thessaloniki Free Short Festival».
Με την Μαρία Αγραπίδου έχει κάνει την συνσυγγραφή του θεατρικού μονόπρακτου «GREECE, I’M COMING HOME» που παρουσιάστηκε σε εκδηλώσεις του Ομίλου για την Unesco Πειραιώς και Νήσων και του Δήμου Ηλιούπολης με αφορμή την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και του «CHRISTMAS TRANSFORMATION», με διασκευή και έμπνευση από το “A Christmas Carol. In Prose. Being a Ghost Story of Christmas” του Charles Dickens που παρουσιάστηκε πρώτη φορά σε σκηνοθεσία του ίδιου και αφήγηση από τον Γρηγόρη Βαλτινό στην φιλανθρωπική εκδήλωση «ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΓΑΠΗΣ 3»
ΔΔ: Ποια ήταν η ταινία ή σειρά ή παραγωγή που ενέπνευσε ένα νέο παιδί να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία;
ΧΑ: Αν πρέπει να αναφέρω έναν σκηνοθέτη που με έχει επηρεάσει προσωπικά περισσότερο, θα έλεγα τον Ντάρεν Αρονόφσκι. Η ταινία “Requiem for a Dream” με σημάδεψε βαθιά. Η ακραία απεικόνιση της εξάρτησης και των συνεπειών της, σε συνδυασμό με την εκπληκτική φωτογραφία και τη μουσική, δημιούργησαν μια κινηματογραφική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η ταινία αυτή με έκανε να συνειδητοποιήσω τη δύναμη του κινηματογράφου να συγκινεί, να προκαλεί και να αφυπνίζει. Από ελληνικές ταινίες με έχουν εμπνεύσει η “Πολίτικη Κουζίνα” του Τάσου Μπουλμέτη και συνολικά η φιλμογραφία του Παντελή Βούλγαρη.
ΔΔ: Ποιος σκηνοθέτης είναι ο αγαπημένος σας και γιατί. Και ποιος σκηνοθέτης θεωρείτε ότι ήταν πιο μπροστά από την εποχή του;
ΧΑ: Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν μου αρέσει να είδωλοποιώ συγκεκριμένους σκηνοθέτες. Θεωρώ ότι η τέχνη είναι μια συνεχής διαδικασία μάθησης και ανακάλυψης. Κάθε σκηνοθέτης έχει κάτι να προσφέρει και κάτι να μας διδάξει, αλλά πιστεύω ότι είναι σημαντικό να διατηρούμε μια κριτική στάση και να μην αποδεχόμαστε τυφλά οποιαδήποτε επιρροή. Ο Αρονόφσκι, όπως και πολλοί άλλοι σκηνοθέτες, με έχει εμπνεύσει με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα της εξάρτησης και της ανθρώπινης ψυχής. Δεν θεωρώ ότι είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης που αξίζει να μελετηθεί. Υπάρχουν πολλοί άλλοι ταλαντούχοι σκηνοθέτες που έχουν δημιουργήσει εξαιρετικά έργα και που αξίζουν την προσοχή μας. Πιστεύω ότι η έμπνευση πρέπει να προέρχεται από πολλές πηγές και ότι η συνεχής αναζήτηση νέων οπτικών και ιδεών είναι απαραίτητη για την καλλιτεχνική ανάπτυξη. Ο στόχος μου είναι να δημιουργήσω ένα προσωπικό κινηματογραφικό ύφος, εμπνευσμένο από τις εμπειρίες και τις γνώσεις μου, αλλά και από την παρατήρηση του κόσμου που μας περιβάλλει. Ένα ύφος που βασίζεται σε συνεχή γνώση, μάθηση και εκπαίδευση πάνω στο αντικείμενο. Για τον σκηνοθέτη που θεωρώ ότι ήταν πιο μπροστά από την εποχή του, σίγουρα θα έλεγα τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Η ικανότητά του να προβλέπει τις τεχνολογικές εξελίξεις και να τις ενσωματώνει στις ταινίες του, όπως στο “2001: A Space Odyssey”, είναι εντυπωσιακή.
Αλλά πέρα από αυτό, η βαθιά του κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και η ικανότητά του να δημιουργεί ατμόσφαιρες που σε στοιχειώνουν είναι αυτά που τον κάνουν έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Από Έλληνες, σίγουρα ο Νίκος Κούνδουρος είναι ο αγαπημένος μου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ταινία “Ο Δράκος” του σκηνοθέτη, βασισμένη σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη; Ίσως η κορυφαία ταινία στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου! Αντίστοιχα, από Έλληνες θεωρώ ότι πιο μπροστά από την εποχή του ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για το σύνολο της φιλμογραφίας του και ο Γιώργος Τζαβέλλας, με την εξαιρετική “Ιστορία μιας κάλπικης λίρας”.
ΔΔ: Ένα Φεστιβάλ με θεματολογία “Ανατομία Εγκλήματος και Τρόμου” δεν είναι τόσο συνηθισμένο στη χώρα μας ακόμη. Ποιες ήταν οι εντυπώσεις των θεατών για τις ταινίες τρόμου γενικά;
ΧΑ: Τα φεστιβάλ τρόμου αποτελούν μια εξαιρετική ευκαιρία για τους σκηνοθέτες να παρουσιάσουν το έργο τους και για το κοινό να ανακαλύψει νέες και συναρπαστικές ιστορίες και σε άλλα είδη από τα συνηθισμένα. Οι Έλληνες θεατές έχουν μια μεγάλη αγάπη για τον τρόμο και δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ελληνικές παραγωγές. Υπήρχε μια έντονη επιθυμία για να δουν κάτι διαφορετικό, κάτι που θα τους προκαλέσει και θα τους συγκινήσει. Υπάρχει όμως μια τάση να συγκρίνουμε τις ελληνικές ταινίες τρόμου με τις ξένες παραγωγές. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο ελληνικός τρόμος (όπως και ο ελληνικός κινηματογράφος) έχει τη δική του ταυτότητα και μπορεί να προσφέρει μια μοναδική εμπειρία.
ΔΔ: Πως οι μικρότερες πόλεις – μακριά από την πρωτεύουσα – αγκαλιάζουν την τέχνη και τα φεστιβάλ ταινιών
ΧΑ: Η συμμετοχή των δημιουργών ακόμα και στα φεστιβάλ ταινιών μακριά από την πρωτεύουσα είναι ενθαρρυντική και δείχνει ότι η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση είναι παρούσα σε όλη τη χώρα. Πιστεύω ότι οι μικρότερες πόλεις μπορούν να γίνουν σημαντικά κέντρα πολιτισμού, αρκεί να υπάρξει η κατάλληλη υποστήριξη από τους τοπικούς φορείς. Αναγνωρίζουμε όλοι βέβαια ότι τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε ατομικό κεφάλαιο.
ΔΔ: Η επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα είναι ένα σημαντικό ζήτημα που αγκαλιάζεται στις μέρες μας όλο και περισσότερο. Πως νιώθετε που συμβάλλετε και εσείς σε αυτό, με το θεατρικό μονόπρακτο “GREECE, I’M COMING HOME”;
ΧΑ: Είναι μεγάλη τιμή και ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη για μένα να συμβάλλω με οποιοδήποτε τρόπο στην προσπάθεια επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα. Η ιστορία και ο πολιτισμός μας είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με αυτά τα γλυπτά και η απώλειά τους αποτελεί μια μεγάλη απώλεια για όλους μας. Με το θεατρικό μονόπρακτο “GREECE I’M COMING HOME”, προσπάθησα να δημιουργήσω μια συναισθηματική σύνδεση με το κοινό και να υπενθυμίσω τη σημασία αυτού του πολιτιστικού θησαυρού. Ελπίζω ότι η τέχνη μπορεί να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση του κοινού και να πιέσει για την επιστροφή των γλυπτών.
ΔΔ: Θα σας ενδιέφερε να γράψετε και να σκηνοθετήσετε και άλλα είδη όπως μια καθημερινή σειρά ή ταινία εποχής;
ΧΑ: Ναι, με ενδιαφέρει. Μου αρέσει να πειραματίζομαι, να ανακαλύπτω, να εξελίσσομαι και εργάζομαι πάνω σε νέους τρόπους έκφρασης μα πάνω απ όλα να μαθαίνω. Είμαι ανοιχτός σε κάθε πρόκληση και με ενδιέφερε να δουλέψω σε διαφορετικά είδη. Μια καθημερινή σειρά ή μια ταινία εποχής ακούγεται αναμφίβολα σαν μια ενδιαφέρουσα πρόκληση. Το σημαντικό για μένα είναι η ιστορία και οι χαρακτήρες αλλά εξίσου και οι άνθρωποι που έχω γύρω μου. Με τους κατάλληλους συνεργάτες και με σκληρή δουλειά, όλα είναι εφικτά.
ΔΔ: Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας την επόμενη δεκαετία; Τι θα θέλατε να έχετε πραγματοποιήσει;
ΧΑ: Σε μια δεκαετία από τώρα, βλέπω τον εαυτό μου να συνεχίζει να εξερευνά τα βάθη της κινηματογραφικής αφήγησης. Φαντάζομαι να έχω δημιουργήσει μια σειρά από ταινίες που θα έχουν αφήσει το στίγμα τους, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Να έχω την ευκαιρία να συνεργαστώ με ταλαντούχους ανθρώπους από όλο τον κόσμο και να δημιουργήσω έργα που θα ξεπερνούν τα σύνορα και τις γλώσσες. Να έχω συμβάλλει στην ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου και να έχω εμπνεύσει νέες γενιές δημιουργών. Στοχεύω να συνεχίσω να μαθαίνω, να εξελίσσομαι και να απολαμβάνω κάθε στιγμή της ζωής με ηθική και αξιοπρέπεια.